Czerniaki guzkowe są najbardziej agresywnym podtypem nowotworów wywodzących się z melanocytów. Większość czerniaków guzkowych powstaje de novo na skórze niezmienionej i cechuje się szybkim wzrostem. Nowotwory te charakteryzują się obecnością częstych mutacji w genie BRAF oraz wysokim indeksem mitotycznym, co warunkuje ich gorsze rokowanie i bardziej burzliwy przebieg. Dane literaturowe podają, iż podtyp guzkowy czerniaka może rosnąć nawet z prędkością 4 mm na miesiąc, natomiast inne podtypy czerniaka, na przykład lentigo melanoma malignum, mogą towarzyszyć pacjentowi latami, rosnąc bardzo powoli i nie dając przerzutów [1].

Terapią z wyboru w leczeniu czerniaka jest chirurgia, niezależnie od podtypu histologicznego. Część pacjentów niekwalifikujących się do leczenia miejscowego (chirurgia, radioterapia) jest poddawana leczeniu systemowemu. Pacjenci z dużą dynamiką choroby oraz z potwierdzoną mutacją w kodonie V600 genu BRAF są kwalifikowani z wyboru do terapii z zastosowaniem iBRAF w połączeniu z iMEK [2].

Niewiele jest danych dotyczących korzyści płynących z połączenia leczenia systemowego z innymi terapiami. Połącznie immunoterapii z radioterapią jest już uznaną formą kojarzenia różnych metod leczenia [3]. Takie połączenie terapii zwiększa jej efektywność przy akceptowalnej toksyczności. Istnieją także doniesienia o nasileniu działań niepożądanych u części pacjentów przy zastosowaniu radioterapii w skojarzeniu z iBRAF. Takie połączenie może wywołać nasiloną zapalną reakcję skórną [4].

Opisany poniżej przypadek pacjenta, u którego skojarzono leki molekularne (iBRAF oraz iMEK) z elektrochemioterapią, pokazuje, iż być może są to metody działające synergistycznie i nienasilające wzajemnie swoje efekty uboczne terapii.