Odwracalna toksyczność wątrobowa pazopanibu jako konsekwencja polipragmazji

Streszczenie

W październiku 2015 roku 72-letni pacjent przebył nefrektomię prawostronną z powodu guza nerki. W badaniu histopatologicznym stwierdzono rak jasnokomórkowy nerki (stopień zaawansowania pT1bNxM0 Fuhrman 2), następnie do kwietnia 2017 roku pozostawał w obserwacji. Wówczas w badaniach obrazowych stwierdzono zmiany przerzutowe w płucach. Pacjenta nie zakwalifikowano do leczenia chirurgicznego ze względu na obciążenia internistyczne. Pacjent nie zdecydował się wtedy również na włączenie leczenia systemowego, pozostawał w obserwacji do maja 2018 roku, kiedy stwierdzono progresję choroby. Zakwalifikowano go do leczenia pazopanibem z uwagi na korzystny profil toksyczności u pacjenta z obciążeniami internistycznymi. Leczenie tolerował dobrze, nie występowała istotna toksyczność, w ocenie odpowiedzi stwierdzono stabilizację choroby. W październiku 2018 roku u pacjenta stwierdzono wzrost aktywności ALT, AST (G2) oraz fosfatazy zasadowej (G2). Ustalono, iż prawdopodobną przyczyną wystąpienia toksyczności wątrobowej były interakcje lekowe (pacjent otrzymywał nitrendypinę z powodu pogorszenia kontroli nadciśnienia tętniczego po zabiegu okulistycznym). Po modyfikacji leczenia oraz włączeniu leczenia wspomagającego uzyskano normalizację parametrów wątrobowych. Ponownie włączono pazopanib, początkowo w dawce 400 mg/d., stopniowo eskalując dawkę do 800 mg/d. Nie stwierdzono nawrotu toksyczności wątrobowej. Pacjent kontynuuje leczenie pierwszej linii.