Rak płuca to główny problem onkologiczny w Polsce i na świecie. Kluczowe dla zwiększenia wyleczalności jest szybkie postawienie właściwej diagnozy. W przypadku obecności nietypowych objawów diagnostyka jest znacznie utrudniona. W artykule przedstawiono opis przypadku pacjenta z rzadko spotykanymi objawami raka płuca i związane z tym konsekwencje dla niego oraz wnioski dla personelu medycznego. Chory — 56-letni mężczyzna, nałogowy palacz tytoniu — zgłosił się do lekarza podstawowej opieki zdrowotnej (POZ) z powodu bólów brzucha nieustępujących po zastosowanym leczeniu. Wstępna diagnostyka nie pozwoliła na ustalenie rozpoznania. Pacjenta skierowano więc do szpitala w celu dalszych badań. Wykonano liczne procedury diagnostyczne, które również nie pomogły w ustaleniu rozpoznania. Po 4 miesiącach mężczyzna zgłosił się w stadium uogólnienia choroby z przerzutami w tkance podskórnej i w złym stanie ogólnym. Wyniki wykonanych wówczas badań pozwoliły na rozpoznanie wielkokomórkowego raka neuroendokrynnego płuca prawego. Pacjent otrzymał dwa cykle chemioterapii, po których stwierdzono progresję. Chemioterapię przerwano i zalecono paliatywną radioterapię przerzutów do kości oraz leczenie hospicyjne.

W celu poprawy jakości diagnostyki oraz wyników leczenia raka płuca należy wzmocnić rolę lekarza rodzinnego, przestrzegać obowiązujących standardów diagnostyczno-terapeutycznych, w miarę możliwości wybierać ścieżkę diagnostyczną najmniej obciążającą chorego, a w razie braku rozpoznania powtarzać niezbędne badania w nieodległym czasie, próbować opracować skuteczne programy profilaktyczne oraz stworzyć zespoły robocze opracowujące dane dotyczące rzadkich objawów chorób nowotworowych.