Zastosowanie inhibitorów kinaz cyklinozależnych 4 i 6 u chorych na raka piersi — przegląd piśmiennictwa

Streszczenie

Wśród chorych z rozpoznaniem raka piersi dominuje podtyp luminalny — w krajach uprzemysłowionych jego częstość sięga nawet 80% wszystkich przypadków. Ważnym elementem leczenia tych chorych jest hormonoterapia, którą stosuje się w ramach postępowania uzupełniającego po radykalnym zabiegu operacyjnym oraz w leczeniu choroby zaawansowanej. W tej drugiej sytuacji hormonoterapia jest postępowaniem preferowanym. Niestety, zarówno podczas hormonoterapii uzupełniającej, jak i paliatywnej obserwuje się oporność na leki. Zdefiniowano hormonooporność pierwotną i wtórną. Metody zapobiegania temu zjawisku i jego zwalczania opierały się głównie na kojarzeniu preparatów hormonalnych z różnymi lekami ukierunkowanymi molekularnie. Dotychczas największym sukcesem tej koncepcji okazało się zastosowanie inhibitorów kinaz cyklinozależnych 4 i 6 w połączeniu z hormonoterapią. Takie skojarzenie leków wykorzystane w ramach pierwszej lub kolejnych linii leczenia paliatywnego istotnie wpływa na wydłużenie czasu przeżycia wolnego od progresji i jest obarczone względnie małą toksycznością. Dotychczas zarejestrowano trzy preparaty z tej grupy do leczenia zaawansowanego raka piersi: palbocyklib, rybocyklib i abemacyklib. W niniejszym artykule omówiono mechanizm działania inhibitorów kinaz cyklinozależnych 4 i 6 oraz dokonano przeglądu najważniejszych badań klinicznych, które stały się podstawą do zarejestrowania tych leków.