Skuteczność regorafenibu w nowotworach podścieliskowych przewodu pokarmowego (GIST) — opis przypadku

Streszczenie

Leczenie systemowe chorych na nowotwory podścieliska przewodu pokarmowego opiera się na zastosowaniu leków ukierunkowanych molekularnie, takich jak imatynib, sunitynib, sorafenib czy regorafenib. Jedną z ważniejszych opcji leczenia chorych jest także udział w badaniach klinicznych. Praca przedstawia 62-letnią chorą na GIST żołądka. W 2008 roku po gastrektomii została zakwalifikowana do leczenia w badaniu klinicznym EORTC 62024. Losowo przydzielono chorą do ramienia obserwacyjnego, ale ze względu na nieoperacyjny nawrót choroby w 2009 roku rozpoczęto leczenie imatynibem, kontynuowane do 2014 roku. Z uwagi na progresję choroby początkowo podwojono dawkę imatynibu, a następnie zastosowano sunitynib. Tolerancja leczenia imatynibem była zadowalająca, ze względu na powikłania po sunitynibie w stopniu CTC3 konieczna była modyfikacja dawkowania. W 2015 roku z powodu dalszej progresji chorą zakwalifikowano do leczenia sorafenibem, które po 12 miesiącach zakończono. Z uwagi na brak dostępnych badań klinicznych oraz dobry stan ogólny chorej ponownie powrócono do leczenia imatynibem, uzupełnionym o chemioterapię wg programu doksorubicyna z dakarbazyną (odpowiedź na leczenie trwała 4 miesiące). Z względu na dalszą progresję choroby zdecydowano o zastosowaniu regorafenibu. Po pierwszym kursie regorafenibu odnotowano zdecydowaną poprawę stanu ogólnego chorej przy dobrej tolerancji leczenia. Głównymi powikłaniami były zespół ręka–stopa i biegunki (w stopniu CTC2). W czasie leczenia regorafenibem uzyskano częściową odpowiedź, przy zadowalającej tolerancji. W przypadku dalszej progresji pacjentka zostanie zakwalifikowana do leczenia w badaniu klinicznym. Zastosowanie regorefenibu u chorych na GIST w stadium rozsiewu po progresji przy wcześniejszym leczeniu imatynibem, sunitynibem i sorafenibem może się wiązać z odpowiedzią kliniczną i radiologiczną.