Długotrwała skuteczność sorafenibu u chorego na raka wątrobowokomórkowego ze współistnieniem hemochromatozy

Streszczenie

W literaturze można znaleźć tylko jeden opis przypadku marskości wątroby u chorego z rakiem wątrobowokomórkowym (HCC, hepatocellular carcinoma) ze współistniejącą hemochromatozą dziedziczną, u którego przez 6 miesięcy stosowano leczenie sorafenibem. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek chorego, pierwotnie bez marskości wątroby, u którego przypadkowo wykryto hemochromatozę w trakcie długotrwałej terapii sorafenibem z powodu HCC. Mężczyznę w wieku 53 lat z zaawansowanym HCC, u którego w momencie rozpoznania choroby nowotworowej nie stwierdzono marskości wątroby, leczono sorafenibem w dawce 400 mg dwa razy na dobę od października 2010 r. po przezskórnej ablacji największego guzka w wątrobie. Uzyskano ujemne wyniki badań serologicznych w kierunku wirusowego zapalenia wątroby typu B i typu C. Po dwóch latach terapii inhibitorem kinaz w kolejnym badaniu obrazowym stwierdzono zmiany w wątrobie o cechach marskości odpowiadające hemochromatozie. Rozpoznanie choroby związanej ze spichrzaniem żelaza potwierdzono na podstawie badania ekspresji genów — wykazano homozygotyczność genu HFE w odniesieniu do mutacji C282Y. Utrzymano sta­bilizację choroby nowotworowej, kontynuując stosowanie sorafenibu w stałej dawce standardowej przez 6 lat. Do chwili obecnej u chorego wykonano 35 flebotomii.