Chłoniak Hodgkina — bliżej leczenia bez niepowodzeń

Streszczenie

Głównym problemem badawczym w odniesieniu do chłoniaka Hodgkina (HL) jest takie udoskonalenie programu leczenia, aby zmniejszyć występowanie powikłań późnych, nie redukując skuteczności terapii. Ocena odległych wyników leczenia chorych na HL w niskich stadiach zaawansowania wskazuje, że ryzyko nawrotu wynosi 10–20% i występuje głównie w pierwszych 3 latach po zakończeniu leczenia, natomiast ryzyko zachorowania na drugi nowotwór lub choroby układu sercowo-naczyniowego stale rośnie i znacznie przekracza ryzyko w populacji kontrolnej. Zwiększone ryzyko późnych powikłań jest przypisywane onkogennemu działaniu skojarzenia cytostatyków i napromieniania śródpiersia, jednak dotychczas przeprowadzone randomizowane badania nie przyniosły wystarczająco przekonujących wyników, aby zmienić kanon terapii skojarzonej. W niniejszej pracy w skrócie przedstawiono wyniki leczenia według aktualnych zaleceń oraz nowe dane wynikające z ostatnio opublikowanych lub prezentowanych badań dotyczących strategii leczenia adaptowanych do wczesnej oceny odpowiedzi z zastosowaniem metod tomografii komputerowej/tomografii emisyjnej pozytonowej, badań dotyczących leczenia choroby nawrotowej i nowych leków. Obecnie, uzasadnione nadzieje na dalszy postęp w leczeniu systemowym HL wiąże się, jak i w przypadku wielu innych nowotworów, z rozwojem immunoterapii — zastosowaniem przeciwciała anty-CD30 sprzężonego z toksyną komórkową oraz przeciwciał blokujących fizjologiczne mechanizmy ograniczające reaktywność limfocytów cytotoksycznych — anty-PD1.