dostęp otwarty
Chłoniak Hodgkina — bliżej leczenia bez niepowodzeń
dostęp otwarty
Streszczenie
Głównym problemem badawczym w odniesieniu do chłoniaka Hodgkina (HL) jest takie udoskonalenie programu leczenia, aby zmniejszyć występowanie powikłań późnych, nie redukując skuteczności terapii. Ocena odległych wyników leczenia chorych na HL w niskich stadiach zaawansowania wskazuje, że ryzyko nawrotu wynosi 10–20% i występuje głównie w pierwszych 3 latach po zakończeniu leczenia, natomiast ryzyko zachorowania na drugi nowotwór lub choroby układu sercowo-naczyniowego stale rośnie i znacznie przekracza ryzyko w populacji kontrolnej. Zwiększone ryzyko późnych powikłań jest przypisywane onkogennemu działaniu skojarzenia cytostatyków i napromieniania śródpiersia, jednak dotychczas przeprowadzone randomizowane badania nie przyniosły wystarczająco przekonujących wyników, aby zmienić kanon terapii skojarzonej. W niniejszej pracy w skrócie przedstawiono wyniki leczenia według aktualnych zaleceń oraz nowe dane wynikające z ostatnio opublikowanych lub prezentowanych badań dotyczących strategii leczenia adaptowanych do wczesnej oceny odpowiedzi z zastosowaniem metod tomografii komputerowej/tomografii emisyjnej pozytonowej, badań dotyczących leczenia choroby nawrotowej i nowych leków. Obecnie, uzasadnione nadzieje na dalszy postęp w leczeniu systemowym HL wiąże się, jak i w przypadku wielu innych nowotworów, z rozwojem immunoterapii — zastosowaniem przeciwciała anty-CD30 sprzężonego z toksyną komórkową oraz przeciwciał blokujących fizjologiczne mechanizmy ograniczające reaktywność limfocytów cytotoksycznych — anty-PD1.
Streszczenie
Głównym problemem badawczym w odniesieniu do chłoniaka Hodgkina (HL) jest takie udoskonalenie programu leczenia, aby zmniejszyć występowanie powikłań późnych, nie redukując skuteczności terapii. Ocena odległych wyników leczenia chorych na HL w niskich stadiach zaawansowania wskazuje, że ryzyko nawrotu wynosi 10–20% i występuje głównie w pierwszych 3 latach po zakończeniu leczenia, natomiast ryzyko zachorowania na drugi nowotwór lub choroby układu sercowo-naczyniowego stale rośnie i znacznie przekracza ryzyko w populacji kontrolnej. Zwiększone ryzyko późnych powikłań jest przypisywane onkogennemu działaniu skojarzenia cytostatyków i napromieniania śródpiersia, jednak dotychczas przeprowadzone randomizowane badania nie przyniosły wystarczająco przekonujących wyników, aby zmienić kanon terapii skojarzonej. W niniejszej pracy w skrócie przedstawiono wyniki leczenia według aktualnych zaleceń oraz nowe dane wynikające z ostatnio opublikowanych lub prezentowanych badań dotyczących strategii leczenia adaptowanych do wczesnej oceny odpowiedzi z zastosowaniem metod tomografii komputerowej/tomografii emisyjnej pozytonowej, badań dotyczących leczenia choroby nawrotowej i nowych leków. Obecnie, uzasadnione nadzieje na dalszy postęp w leczeniu systemowym HL wiąże się, jak i w przypadku wielu innych nowotworów, z rozwojem immunoterapii — zastosowaniem przeciwciała anty-CD30 sprzężonego z toksyną komórkową oraz przeciwciał blokujących fizjologiczne mechanizmy ograniczające reaktywność limfocytów cytotoksycznych — anty-PD1.
Słowa kluczowe
chłoniak Hodgkina, rekomendacje ESMO, leczenie skojarzone, leczenie adaptowane do ryzyka, PET, brentuksymab vedotin, nivolumab, panobinostat, CD30, PD1, HDACi
Informacje o artykuleTytuł
Chłoniak Hodgkina — bliżej leczenia bez niepowodzeń
Czasopismo
Onkologia w Praktyce Klinicznej - Edukacja
Numer
Typ artykułu
Artykuł przeglądowy
Strony
65-77
Opublikowany online
2015-08-27
Wyświetlenia strony
724
Wyświetlenia/pobrania artykułu
2061
Rekord bibliograficzny
Onkol Prakt Klin Edu 2015;1(1):65-77.
Słowa kluczowe
chłoniak Hodgkina
rekomendacje ESMO
leczenie skojarzone
leczenie adaptowane do ryzyka
PET
brentuksymab vedotin
nivolumab
panobinostat
CD30
PD1
HDACi
Autorzy
Ewa Paszkiewicz-Kozik
Jan Walewski
