Vol 62, No 2 (2012)
Research paper (original)
Published online: 2012-06-01
Porównanie wyników leczenia u dzieci z ostrą białaczką limfoblastyczną leczonych w latach 1994–2001 i 2002–2007
Nowotwory. Journal of Oncology 2012;62(2):94-100.
Abstract
Cel. Celem niniejszej pracy była jednoośrodkowa retrospektywna analiza porównawcza wyników leczenia ostrej
białaczki limfoblastycznej (ALL) u dzieci w latach 1994–2001 według protokołu ALL BFM-90/New York oraz w latach
2002–2007 według programu ALL IC-BFM 2002.
Pacjenci i metoda. W latach 1994–2001 leczonych było 103 dzieci chorych na ALL w wieku 1–17 lat, w tym 69 dzieci
zostało zakwalifikowanych do grupy standardowego ryzyka (SR) (Grupa. I-1) i było leczonych według programu ALL
BFM-90, zaś 34 zakwalifikowano do grupy wysokiego ryzyka (HR) (Grupa II-1) i leczono wg programu New York. W latach
2002–2007 zgodnie z programem ALL IC–BFM 2002 leczono 96 dzieci z ALL w wieku 1–18 lat, w tym 60 dzieci
z grupy SR i IR (pośrednie ryzyko; Grupa I-2) oraz 36 dzieci z grupy HR (Grupa II-2). Mediana okresu obserwacji w obu
grupach — 50 miesięcy.
Wyniki. I całkowitą remisję (I CR) o czasie osiągnęło w Grupie I-1 — 94,2% dzieci i 98,3% w Grupie I-2 (p = 0,225),
podczas gdy w Grupie II-1 — 87,9% i 91,4%, w Grupie II-2 (p = 0,632). Obserwowano następujące niepowodzenia
terapii: zgony spowodowane powikłaniami leczenia 1,7% — w Grupie I-2, 6,5% w Grupie II-1, 8,6% w Grupie II-2,
podczas gdy nie obserwowano zgonów spowodowanych powikłaniami w Grupie I-1 (p = 0,944 dla grup SR/SR+IR;
p = 0,945 dla grupy HR); zgony spowodowane ALL oporną na leczenie wystąpiły u 2,9% dzieci w Grupie II-1 oraz 2,8%
w grupie II-2; wznowa choroby wystąpiła u 9,2% dzieci w Grupie I-1 i 10,1% w Grupie I-2 (p = 0,693) oraz w 24,1%
dzieci w Grupie II-1 i 12,5% w Grupie II-2 (p = 0,046). U dzieci leczonych wg ALL BFM-90/New York przeważały wznowy
szpikowe, tj. 83,3% w grupie SR i 71,4% w grupie HR. Natomiast u dzieci leczonych według ALL IC-BFM 2002 wznowy
szpikowe stanowiły 50% i 50% wznowy szpikowo-mózgowe w grupie SR+IR oraz 50% wznowy szpikowe i 50%
wznowy mózgowe w grupie HR.
Prawdopodobieństwo przeżycia wolnego od niekorzystnych zdarzeń po 4 latach wynosi w Grupie I-1 — 86,6%
i w Grupie I-2 — 85,6% (p = 0,237) (grupy standardowego ryzyka), a w Grupie II-1 — 61,6% i w Grupie II-2 — 78,3%
(p = 0,047) (grupy wysokiego ryzyka).
Wnioski. 1. Odsetki remisji o czasie, zgonów z powodu powikłań leczenia oraz zgonów z powodu ALL opornej na
leczenie są porównywalne w obu analizowanych grupach. 2. Obserwowano istotnie mniejszą liczbę wznów ALL
wśród pacjentów zakwalifikowanych do grupy HR leczonych wg ALL IC-BFM 2002, niż wśród pacjentów leczonych wg
programu New York (p = 0,046). 3. W grupie dzieci leczonych wg ALL BFM-90 spostrzegano istotnie mniej nawrotów
mózgowych i nie obserwowano nawrotów jądrowych. 4. Prawdopodobieństwo przeżycia wolnego od niekorzystnych
zdarzeń było porównywalne w grupach SR, natomiast w grupach HR było istotnie wyższe u pacjentów leczonych wg
ALL IC-BFM 2002 niż u pacjentów leczonych wg New York (p = 0,047). 5. Dzięki ALL IC-BFM 2002 uzyskano istotną
poprawę wyników leczenia pacjentów z grupy HR.
białaczki limfoblastycznej (ALL) u dzieci w latach 1994–2001 według protokołu ALL BFM-90/New York oraz w latach
2002–2007 według programu ALL IC-BFM 2002.
Pacjenci i metoda. W latach 1994–2001 leczonych było 103 dzieci chorych na ALL w wieku 1–17 lat, w tym 69 dzieci
zostało zakwalifikowanych do grupy standardowego ryzyka (SR) (Grupa. I-1) i było leczonych według programu ALL
BFM-90, zaś 34 zakwalifikowano do grupy wysokiego ryzyka (HR) (Grupa II-1) i leczono wg programu New York. W latach
2002–2007 zgodnie z programem ALL IC–BFM 2002 leczono 96 dzieci z ALL w wieku 1–18 lat, w tym 60 dzieci
z grupy SR i IR (pośrednie ryzyko; Grupa I-2) oraz 36 dzieci z grupy HR (Grupa II-2). Mediana okresu obserwacji w obu
grupach — 50 miesięcy.
Wyniki. I całkowitą remisję (I CR) o czasie osiągnęło w Grupie I-1 — 94,2% dzieci i 98,3% w Grupie I-2 (p = 0,225),
podczas gdy w Grupie II-1 — 87,9% i 91,4%, w Grupie II-2 (p = 0,632). Obserwowano następujące niepowodzenia
terapii: zgony spowodowane powikłaniami leczenia 1,7% — w Grupie I-2, 6,5% w Grupie II-1, 8,6% w Grupie II-2,
podczas gdy nie obserwowano zgonów spowodowanych powikłaniami w Grupie I-1 (p = 0,944 dla grup SR/SR+IR;
p = 0,945 dla grupy HR); zgony spowodowane ALL oporną na leczenie wystąpiły u 2,9% dzieci w Grupie II-1 oraz 2,8%
w grupie II-2; wznowa choroby wystąpiła u 9,2% dzieci w Grupie I-1 i 10,1% w Grupie I-2 (p = 0,693) oraz w 24,1%
dzieci w Grupie II-1 i 12,5% w Grupie II-2 (p = 0,046). U dzieci leczonych wg ALL BFM-90/New York przeważały wznowy
szpikowe, tj. 83,3% w grupie SR i 71,4% w grupie HR. Natomiast u dzieci leczonych według ALL IC-BFM 2002 wznowy
szpikowe stanowiły 50% i 50% wznowy szpikowo-mózgowe w grupie SR+IR oraz 50% wznowy szpikowe i 50%
wznowy mózgowe w grupie HR.
Prawdopodobieństwo przeżycia wolnego od niekorzystnych zdarzeń po 4 latach wynosi w Grupie I-1 — 86,6%
i w Grupie I-2 — 85,6% (p = 0,237) (grupy standardowego ryzyka), a w Grupie II-1 — 61,6% i w Grupie II-2 — 78,3%
(p = 0,047) (grupy wysokiego ryzyka).
Wnioski. 1. Odsetki remisji o czasie, zgonów z powodu powikłań leczenia oraz zgonów z powodu ALL opornej na
leczenie są porównywalne w obu analizowanych grupach. 2. Obserwowano istotnie mniejszą liczbę wznów ALL
wśród pacjentów zakwalifikowanych do grupy HR leczonych wg ALL IC-BFM 2002, niż wśród pacjentów leczonych wg
programu New York (p = 0,046). 3. W grupie dzieci leczonych wg ALL BFM-90 spostrzegano istotnie mniej nawrotów
mózgowych i nie obserwowano nawrotów jądrowych. 4. Prawdopodobieństwo przeżycia wolnego od niekorzystnych
zdarzeń było porównywalne w grupach SR, natomiast w grupach HR było istotnie wyższe u pacjentów leczonych wg
ALL IC-BFM 2002 niż u pacjentów leczonych wg New York (p = 0,047). 5. Dzięki ALL IC-BFM 2002 uzyskano istotną
poprawę wyników leczenia pacjentów z grupy HR.