Post-polio syndrome: Part I. The “legacy” of forgotten disease, challenges for professionals and polio survivors

Abstract

Porażenne poliomyelitis (polio) uważane było za chorobę przewlekłą, zakończoną okresem stabilizacji neurologicznej. Obecnie wiadomo, że w przebiegu polio występuje dodatkowa, powoli postępująca faza, określona jako tzw. zespół post-polio (PPS). Zespół ten pojawia się 30–40 lat po pierwotnym zakażeniu i dotyczy osób, które przebyły zarówno porażenną (25–80%), jak i nieporażenną (ok. 40%) postać choroby Objawy kliniczne PPS są niespecyficzne i najczęściej obejmują osłabienie mięśni, znużenie oraz bóle mięśni i stawów. Czasami obserwuje się zaniki mięśniowe, niewydolność oddechową, dysfagię, zaburzenia snu oraz nietolerancję zimna. W rozważaniach patogenetycznych brane są pod uwagę liczne czynniki, takie jak dysfunkcja zachowanych jednostek ruchowych, starzenie, defekt transmisji nerwowo-mięśnio-wej, przetrwałe zakażenie wirusowe oraz mechanizmy immunologiczne.

Artykuł stanowi przegląd zagadnień dotyczących epidemiologii, patofizjologii, obrazu klinicznego oraz diagnostyki PPS.