open access
Continuous dopaminergic stimulation – clinical experience
Affiliations- Klinika Chorób Układu Pozapiramidowego, Uniwersytet Medyczny w Łodzi
- Kliniczny Oddział Neurologii, Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny nr 1, Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach
- Zakład Pielęgniarstwa Neurologiczno-Psychiatrycznego, Gdański Uniwersytet Medyczny
open access
Abstract
Postęp choroby oraz pulsacyjna stymulacja receptorów dopaminergicznych są odpowiedzialne za rozwój fluktuacji i dyskinez występujących u ok. 50% chorych na chorobę Parkinsona po 4–6 latach leczenia lewodopą. Rozwojowi komplikacji ruchowych może zapobiec terapia, która w możliwie największym stopniu zapewnia ciągłą stymulację receptorów dopaminergicznych. Koncepcja ciągłej stymulacji dopaminergicznej znajduje potwierdzenie w wynikach badań doświadczalnych i klinicznych. Szereg dostępnych opcji terapeutycznych pozwala osiągnąć stan zbliżony – w różnym stopniu – do ciągłej stymulacji dopaminergicznej. Agoniści receptorów dopaminy mają dłuższy niż lewodopa czas półtrwania. Leki z tej grupy, stosowane w postaci doustnej jako monoterapia we wczesnym okresie choroby Parkinsona, opóźniają wystąpienie dyskinez. Lepszymi sposobami ciągłego dostarczania leków z grupy agonistów są ich preparaty doustne o przedłużonym uwalnianiu, systemy przezskórne oraz stałe wlewy podskórne. Ciągły dojelitowy wlew lewodopy stanowi kolejny sposób na osiągnięcie ciągłej stymulacji dopaminergicznej. Jest to forma leczenia pozwalająca bardzo skutecznie redukować powikłania ruchowe w przypadkach zaawansowanej choroby Parkinsona.
Abstract
Postęp choroby oraz pulsacyjna stymulacja receptorów dopaminergicznych są odpowiedzialne za rozwój fluktuacji i dyskinez występujących u ok. 50% chorych na chorobę Parkinsona po 4–6 latach leczenia lewodopą. Rozwojowi komplikacji ruchowych może zapobiec terapia, która w możliwie największym stopniu zapewnia ciągłą stymulację receptorów dopaminergicznych. Koncepcja ciągłej stymulacji dopaminergicznej znajduje potwierdzenie w wynikach badań doświadczalnych i klinicznych. Szereg dostępnych opcji terapeutycznych pozwala osiągnąć stan zbliżony – w różnym stopniu – do ciągłej stymulacji dopaminergicznej. Agoniści receptorów dopaminy mają dłuższy niż lewodopa czas półtrwania. Leki z tej grupy, stosowane w postaci doustnej jako monoterapia we wczesnym okresie choroby Parkinsona, opóźniają wystąpienie dyskinez. Lepszymi sposobami ciągłego dostarczania leków z grupy agonistów są ich preparaty doustne o przedłużonym uwalnianiu, systemy przezskórne oraz stałe wlewy podskórne. Ciągły dojelitowy wlew lewodopy stanowi kolejny sposób na osiągnięcie ciągłej stymulacji dopaminergicznej. Jest to forma leczenia pozwalająca bardzo skutecznie redukować powikłania ruchowe w przypadkach zaawansowanej choroby Parkinsona.
Keywords
choroba Parkinsona, powikłania ruchowe, ciągła stymulacja dopaminergiczna, ciągłe dostarczanie leku
About this articleTitle
Continuous dopaminergic stimulation – clinical experience
Journal
Neurologia i Neurochirurgia Polska
Issue
Pages
385-395
Page views
296
Article views/downloads
668
DOI
10.1016/S0028-3843(14)60298-X
Bibliographic record
Neurol Neurochir Pol 2010;44(4):385-395.
Keywords
choroba Parkinsona
powikłania ruchowe
ciągła stymulacja dopaminergiczna
ciągłe dostarczanie leku
Authors
Andrzej Bogucki
Jarosław Sławek
