Continuous dopaminergic stimulation – clinical experience

Abstract

Postęp choroby oraz pulsacyjna stymulacja receptorów dopaminergicznych są odpowiedzialne za rozwój fluktuacji i dyskinez występujących u ok. 50% chorych na chorobę Parkinsona po 4–6 latach leczenia lewodopą. Rozwojowi komplikacji ruchowych może zapobiec terapia, która w możliwie największym stopniu zapewnia ciągłą stymulację receptorów dopaminergicznych. Koncepcja ciągłej stymulacji dopaminergicznej znajduje potwierdzenie w wynikach badań doświadczalnych i klinicznych. Szereg dostępnych opcji terapeutycznych pozwala osiągnąć stan zbliżony – w różnym stopniu – do ciągłej stymulacji dopaminergicznej. Agoniści receptorów dopaminy mają dłuższy niż lewodopa czas półtrwania. Leki z tej grupy, stosowane w postaci doustnej jako monoterapia we wczesnym okresie choroby Parkinsona, opóźniają wystąpienie dyskinez. Lepszymi sposobami ciągłego dostarczania leków z grupy agonistów są ich preparaty doustne o przedłużonym uwalnianiu, systemy przezskórne oraz stałe wlewy podskórne. Ciągły dojelitowy wlew lewodopy stanowi kolejny sposób na osiągnięcie ciągłej stymulacji dopaminergicznej. Jest to forma leczenia pozwalająca bardzo skutecznie redukować powikłania ruchowe w przypadkach zaawansowanej choroby Parkinsona.