Pharmacoresistant epilepsy – epidemiology and current studies

Abstract

W ostatnich latach zainteresowania epileptologią zogniskowały się na wyjaśnianiu przyczyny i patomechanizmu oporności na leczenie w padaczce. Oporność na leczenie dotyczy ok. 30% chorych na padaczkę, przeważnie płata skroniowego ze stwardnieniem hipokampa, często rozwija się na tle organicznego uszkodzenia mózgu – statycznego lub dynamicznego. Powoduje morfologiczne zmiany tkanki nerwowej oraz następstwa kliniczno-psychologiczne prowadzące do postępującej dysfunkcji intelektualnej i społecznej oraz wzrostu wskaźnika śmiertelności.

Oporność na leczenie dotyczy wielu leków przeciwdrgawkowych o różnym mechanizmie działania i różnych chorych z tą samą postacią padaczki, dlatego podjęto badania nad uwarunkowaniami genetycznymi. Dotychczas przeprowadzono różnokierunkowe badania, w których oceniano znaczenie polimorfizmu genu interleukiny IL-1β, prodynorfiny, receptora GABA, allela APOE∑4. W wielu badaniach oceniano polimorfizm genów dla białek transportujących (ABCB1, RLIP76/RALBP1), genetycznie modyfikowanych zmian receptorów w układzie aktywującym lub hamującym (SCN1A – kanały sodowe, KV7 – kanały potasowe) i polimorfizm genów dla enzymów metabolizujących leki (UG T1 A1*28).