Nadciśnienie tętnicze u osób w podeszłym wieku — jak leczyć, aby nie pogorszyć czynności nerek?
Bogna Kwella, Tomasz Stompór
Medycyna Wieku Podeszłego 2011;1(2):63-68.
dostęp otwarty
Tom 1, Nr 2 (2011)
Prace poglądowe
Opublikowany online: 2011-10-05
Streszczenie
Wraz z wiekiem dochodzi do wielu zmian strukturalnych
i czynnościowych w obrębie nerek. W literaturze
toczy się dyskusja, na ile zjawisko to
jest nieodłącznym elementem procesu starzenia,
a w jakim stopniu wypadkową ekspozycji na wiele
czynników uszkadzających działających podczas
całego życia. Dyskusja ta jest tym bardziej
uprawniona, że u wielu zdrowych osób w podeszłym
wieku nie stwierdza się uszkodzenia nerek.
Nadciśnienie tętnicze jest nieodłącznym objawem
chorób nerek oraz jednym z najistotniejszych
czynników ryzyka ich uszkodzenia i jego progresji.
Terapia nadciśnienia tętniczego jest zatem
jednym z kluczowych elementów nefroprotekcji.
Obecnie standardem terapii hipotensyjnej przy
współistnieniu choroby nerek jest blokada osi renina–
angiotensyna–aldosteron; zasada ta obowiązuje
także w odniesieniu do osób starszych.
Do tej pory nie zdefiniowano jednak leków kolejnego
rzutu, które powinno się dodawać do inhibitorów
konwertazy angiotensyny lub sartanów,
aby — skutecznie obniżając ciśnienie — chronić
nerki. Ryzyko progresji choroby nerek i wystąpienie
jej stadium schyłkowego w podeszłym wieku
jest znacznie mniejsze niż ryzyko zgonu z przyczyn
sercowo-naczyniowych. Dlatego — choć
brzmi to paradoksalnie z punktu widzenia nefrologa
— w leczeniu nadciśnienia tętniczego powinno
się stosować przede wszystkim strategie terapeutyczne
o udowodnionym, korzystnym wpływie
na „twarde” sercowo-naczyniowe punkty końcowe,
a w mniejszym stopniu kierować się potencjałem
nefroprotekcyjnym przy wyborze leku.
Medycyna Wieku Podeszłego 2011, 1 (2), 63–68
Streszczenie
Wraz z wiekiem dochodzi do wielu zmian strukturalnych
i czynnościowych w obrębie nerek. W literaturze
toczy się dyskusja, na ile zjawisko to
jest nieodłącznym elementem procesu starzenia,
a w jakim stopniu wypadkową ekspozycji na wiele
czynników uszkadzających działających podczas
całego życia. Dyskusja ta jest tym bardziej
uprawniona, że u wielu zdrowych osób w podeszłym
wieku nie stwierdza się uszkodzenia nerek.
Nadciśnienie tętnicze jest nieodłącznym objawem
chorób nerek oraz jednym z najistotniejszych
czynników ryzyka ich uszkodzenia i jego progresji.
Terapia nadciśnienia tętniczego jest zatem
jednym z kluczowych elementów nefroprotekcji.
Obecnie standardem terapii hipotensyjnej przy
współistnieniu choroby nerek jest blokada osi renina–
angiotensyna–aldosteron; zasada ta obowiązuje
także w odniesieniu do osób starszych.
Do tej pory nie zdefiniowano jednak leków kolejnego
rzutu, które powinno się dodawać do inhibitorów
konwertazy angiotensyny lub sartanów,
aby — skutecznie obniżając ciśnienie — chronić
nerki. Ryzyko progresji choroby nerek i wystąpienie
jej stadium schyłkowego w podeszłym wieku
jest znacznie mniejsze niż ryzyko zgonu z przyczyn
sercowo-naczyniowych. Dlatego — choć
brzmi to paradoksalnie z punktu widzenia nefrologa
— w leczeniu nadciśnienia tętniczego powinno
się stosować przede wszystkim strategie terapeutyczne
o udowodnionym, korzystnym wpływie
na „twarde” sercowo-naczyniowe punkty końcowe,
a w mniejszym stopniu kierować się potencjałem
nefroprotekcyjnym przy wyborze leku.
Medycyna Wieku Podeszłego 2011, 1 (2), 63–68
Informacje o artykule