Wraz z wiekiem dochodzi do wielu zmian strukturalnych i czynnościowych w obrębie nerek. W literaturze toczy się dyskusja, na ile zjawisko to jest nieodłącznym elementem procesu starzenia, a w jakim stopniu wypadkową ekspozycji na wiele czynników uszkadzających działających podczas całego życia. Dyskusja ta jest tym bardziej uprawniona, że u wielu zdrowych osób w podeszłym wieku nie stwierdza się uszkodzenia nerek. Nadciśnienie tętnicze jest nieodłącznym objawem chorób nerek oraz jednym z najistotniejszych czynników ryzyka ich uszkodzenia i jego progresji. Terapia nadciśnienia tętniczego jest zatem jednym z kluczowych elementów nefroprotekcji. Obecnie standardem terapii hipotensyjnej przy współistnieniu choroby nerek jest blokada osi renina– angiotensyna–aldosteron; zasada ta obowiązuje także w odniesieniu do osób starszych. Do tej pory nie zdefiniowano jednak leków kolejnego rzutu, które powinno się dodawać do inhibitorów konwertazy angiotensyny lub sartanów, aby — skutecznie obniżając ciśnienie — chronić nerki. Ryzyko progresji choroby nerek i wystąpienie jej stadium schyłkowego w podeszłym wieku jest znacznie mniejsze niż ryzyko zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych. Dlatego — choć brzmi to paradoksalnie z punktu widzenia nefrologa — w leczeniu nadciśnienia tętniczego powinno się stosować przede wszystkim strategie terapeutyczne o udowodnionym, korzystnym wpływie na „twarde” sercowo-naczyniowe punkty końcowe, a w mniejszym stopniu kierować się potencjałem nefroprotekcyjnym przy wyborze leku.
Medycyna Wieku Podeszłego 2011, 1 (2), 63–68