Wirus Zachodniego Nilu w Polsce — realne zagrożenie w świetle doniesień prezentowanych na konferencji „Aktualne problemy dotyczące czynników zakaźnych przenoszonych przez krew” (10 marca 2017 r., Warszawa)

Streszczenie

Wirus Zachodniego Nilu (WNV) po raz pierwszy wykryto w Europie w 1996 roku. Powodował epidemie zapalenia mózgu i opon mózgowych oraz masowe padnięcia ptactwa. Od tamtej pory występuje na terenie Europy endemicznie, tworząc ogniska. Wirus WNV przenosi się z ptaków na ludzi przez komary będące jego głównym wektorem. Infekcja powodowana jest przez wirus neurotropowy należący do rodziny Flaviviridae i rodzaju Flavivirus. W 80% przypadków choroba ma przebieg łagodny, manifestując się jedynie niespecyficznymi objawami grypopodobnymi. W grupie najwyższego ryzyka znajdują się pacjenci o zmniejszonej wydolności układu immunologicznego oraz po 50. roku życia, u których może wystąpić zapalenie mózgu, rozwijające się u jednej na 150 zakażonych osób. Zakażenie może być bezpośrednie (człowiek–człowiek) przez przetoczenie krwi, transplantację organów, zakażenia wewnątrzmaciczne płodu przez chorą matkę lub przez pracowników laboratoriów zakażonych podczas wykonywania sekcji zakażonych ptaków. Leczenie jest wyłącznie objawowe. Przed tą groźną infekcją najlepiej zabezpieczyć się, stosując środki ochronne przeciwko komarom.