Cel. Założeniem niniejszego opracowania było stworzenie przez Sekcję Uroginekologii Polskiego Towarzystwa Ginekologów i Położników (PTGiP) rekomendacji w zakresie stosowania badania urodynamicznego (URD) w diagnostyce pacjentek z dolegliwościami uroginekologicznymi po analizie piśmiennictwa i przy wykorzystaniu doświadczenia ekspertów oraz elementów codziennej praktyki.

Materiał i metody. Dokonano przeglądu wcześniejszych rekomendacji Sekcji Uroginekologii PTGiP oraz później wydanych publikacji, z uwzględnieniem aktualnych międzynarodowych wytycznych obejmujących zagadnienia wykorzystania URD u kobiet.

Wyniki. Wyniki uzyskane na podstawie URD pozwalają na ustalenie rozpoznania urodynamicznego. Nie może ono być traktowane jako rozpoznanie końcowe. W celu ustalenia rozpoznania końcowego należy przeprowadzić badanie podmiotowe, badanie przedmiotowe i przeanalizować wyniki wcześniejszych badań laboratoryjnych, obrazowych i endoskopowych. Dopuszcza się wykonywanie URD przed operacyjnym leczeniem wysiłkowego nietrzymania moczu (WNM) u każdej pacjentki, jednak jest to indywidualna decyzja lekarza prowadzącego. Przed pierwotnym leczeniem operacyjnym prostego WNM nie ma konieczności przeprowadzania URD. W grupie pacjentek ze złożonym WNM wykazano, że dzięki URD możliwe jest zoptymalizowanie metod terapeutycznych. W artykule omówiono miejsce URD w diagnostyce pacjentek z objawami pęcherza nadreaktywnego, z zaburzeniami mikcji i przeszkodą podpęcherzową.

Podsumowanie. Badanie urodynamiczne jest istotnym elementem diagnostyki uroginekologicznej. Wskazania do badania oraz zakres URD u konkretnej pacjentki są ustalane bardzo indywidualnie na podstawie wiedzy i doświadczenia specjalisty, występujących objawów i wskazań, wyników badań dodatkowych, aktualnych rekomendacji i względów formalno-prawnych. Wydając zalecenia dotyczące możliwych opcji postępowania terapeutycznego, PTGiP jednocześnie pragnie podkreślić potrzebę zindywidualizowanego podejścia zarówno do wykonywania URD, jak i do interpretowania jego wyników.