Przewlekłe zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu C (HCV) jest problemem zdrowotnym o zasięgu globalnym, dotyczy bowiem 80−160 mln ludzi na świecie i jest wiodącą przyczyną przewlekłych chorób wątroby. W Polsce częstość występowania przeciwciał anty- -HCV w populacji ogólnej szacuje się na 1,9%, a w populacji osób powyżej 65. roku życia na 2,9%. Celem leczenia przeciwwirusowego jest osiągnięcie trwałej odpowiedzi wirusologicznej, odpowiadającej eradykacji wirusa z organizmu. W ostatnich latach dokonały się rewolucyjne zmiany w metodach leczenia zakażenia HCV. Nowe leki o bezpośrednim działaniu na wirusa są stosowane drogą doustną, wykazują przeciwwirusowe działanie wobec wszystkich genotypów HCV i osiągają ponad 90-procentową skuteczność w eradykacji wirusa. Ponadto nowe terapie są stosowane krócej (8−12 tygodni) i powodują znacznie mniej działań niepożądanych w porównaniu z terapiami opartymi na interferonie. Jedyną wadą nowych leków jest ich wysoka cena, co determinuje potrzebę selekcjonowania chorych i ustalania priorytetów leczenia według strategii określonych przez różne instytucje państwowe i mających wsparcie w zaleceniach towarzystw naukowych. Najpilniejsze jest leczenie pacjentów z zaawansowanym włóknieniem i marskością wątroby z powodu dużego ryzyka wystąpienia u tych chorych dekompensacji funkcji wątroby i raka wątrobowokomórkowego. Na uwagę zasługują także mniej restrykcyjne strategie leczenia, które mogłyby zmniejszyć śmiertelność, chorobowość wątrobową oraz konsekwencje pozawątrobowe zakażenia HCV, a także związane z nimi obciążenia ekonomiczne. W szerszej perspektywie populacyjna eradykacja zakażeń HCV będzie wymagała inwestycji ze strony państwa z przeznaczeniem środków na badania przesiewowe za pomocą prostych testów diagnostycznych, działania prewencyjne oraz nowe nieinterferonowe terapie.