Optymalizacja leczenia tiopurynami u pacjentów z nieswoistymi chorobami zapalnymi jelit

Agnieszka Dobrowolska-Zachwieja

Tom 3, Nr 2 (2011)

Artykuły

Opublikowany online: 2011-06-01

Pokaż PDF

Pobierz plik PDF

Pobierz cytowanie

Optymalizacja leczenia tiopurynami u pacjentów z nieswoistymi chorobami zapalnymi jelit

Agnieszka Dobrowolska-Zachwieja

Gastroenterologia Kliniczna 2011;3(2):88-93.

Tom 3, Nr 2 (2011)

Artykuły

Opublikowany online: 2011-06-01

Streszczenie

Antymetabolity puryn, czyli tiopuryny (6-merkaptopuryna i jej pochodna imidazolowa, azatiopryna), hamują syntezę rybonukleotydów, jednak co najmniej jeden z mechanizmów ich działania polega na pobudzaniu apoptozy limfocytów T przez modulację sygnałów komórkowych. Azatioprynę i 6-merkaptopurynę można stosować w aktywnej fazie nieswoistych zapalnych chorób jelit, jako leki pozwalające osiągnąć długotrwałą remisję bez stosowania glikokortykosteroidów. Jednak powolny początek działania wyklucza ich zastosowanie w monoterapii. Większość ekspertów zgadza się, że korzyści związane ze stosowaniem azatiopryny przeważają nad ryzykiem występowania chłoniaka u chorych z nieswoistymi zapalnymi chorobami jelit. Leczenie tiopurynami może być powikłane poważnymi ogólnoustrojowymi zakażeniami wirusowymi, które wymagają szybkiego leczenia pod nadzorem specjalisty. Na podstawie danych z Rejestru Pacjentów z Chorobą Leśniowskiego-Crohna aktualnie w Polsce leczy się azatiopryną 45,4%, a 6-merkaptopuryną — 0,9% pacjentów. Z ostatnio publikowanych doniesień wynika wysoka skuteczność terapii łączącej leki biologiczne (antagoniści TNF-a) i tiopuryny.
Gastroenterologia Kliniczna 2011, tom 3, nr 2, 88–93