Biegunka podróżnych występuje rocznie u około 30–70% osób podróżujących do krajów o niższym standardzie higienicznym, zwłaszcza do strefy tropikalnej i subtropikalnej. Do zakażenia dochodzi podczas podróży lub w miejscu docelowym. Droga zakażenia jest fekalno-oralna przez skażoną patogenami wodę, pokarm lub przez brudne ręce. Chorobę powodują enteropatogeny, w 80% przypadków bakterie, najczęściej enterotoksyczne (ETEC) i enteroagregacyjne (EAEC) szczepy Escherichia coli. Objawy są podobne do występujących w innych ostrych infekcjach przewodu pokarmowego: 2–3-dniowa biegunka z wodnistymi stolcami, rzadko krwawymi. U większości chorych nie jest konieczne przeprowadzenie badań diagnostycznych. Podstawowe znaczenie w zapobieganiu ma mycie rąk przed jedzeniem i unikanie pokarmów oraz wody z nieznanego źródła. Zaleca się: mycie i obieranie owoców ze skórki, unikanie surowych warzyw i sałatek, napojów z lodem, picie wody butelkowanej, spożywanie gorących potraw i napojów. Szczegółowe zalecenia dla podróżujących są dostępne na stronach internetowych Głównego Inspektora Sanitarnego (www.gis.gov.pl). Ogólnie nie zaleca się prewencji antybiotykowej, choroba jest samoograniczająca i krótkotrwała. Prewencja jest jednak wskazana u osób obciążonych dużym ryzykiem ciężkiej biegunki oraz u tych, u których biegunka może utrudnić wykonywanie czynności zawodowych. Polega na 3-dniowej terapii antybiotykiem (rifaksymina, fluorochinolon) lub probiotykiem (np. Lactobacillus GG, Saccharomyces boulardii). Leczenie biegunki podróżnych obejmuje: nawodnienie chorego (np. WHOORS, inne komercyjne płyny nawadniające), podanie leków zmniejszających liczbę wypróżnień (loperamid) oraz antybiotyków (rifaksymina lub fluorochinolon). Zaleca się jednodniową głodówkę i przyjmowanie płynów, a w miarę ustępowania objawów poszerzenie diety według ogólnych zasad leczenia ostrej infekcji przewodu pokarmowego.
Gastroenterologia Kliniczna 2011, tom 3, nr 3 121–126