Dializa otrzewnowa jest uznaną metodą leczenia nerkozastępczego stosowaną u pacjentów z ostrą i przewlekłą niewydolnością nerek. Niestety, jak każda metoda, również dializa otrzewnowa ma swoje zalety i wady. Najgroźniejszym powikłaniem, często doprowadzającym do utraty otrzewnej jako błony filtracyjnej, jest otorbiające (włókniejące) zapalenie otrzewnej (SEP). Leczenie jest zwykle niewystarczające, a dializy otrzewnowe nieefektywne, przeważnie prowadzi to do wdrożenia chorego w program przewlekłych hemodializ. Przedstawiono opis przypadku chorego leczonego dializami otrzewnowymi przez ponad 3 lata, przyjętego z powodu kolejnego epizodu zapalenia otrzewnej, tym razem o bardzo ciężkim przebiegu, z wymiotami, obecnością krwistego płynu z otrzewnej i cechami niedrożności przewodu pokarmowego. Ze względu na ciężki stan pacjenta, utrzymujące się objawy niedrożności, czerwono-brunatny płyn z otrzewnej i brak poprawy, po 2 tygodniach leczenia usunięto cewnik Tenckhoffa z jamy otrzewnowej (w jamie otrzewnowej konglomeraty pętli jelitowych i pokrycie włóknikiem, zgrubiała błona otrzewnowa), uzyskując dobry efekt ustąpienia niedrożności przewodu pokarmowego. Zmieniono formę dializy na hemodializę. Po prawie 4 miesiącach wypisano chorego z założoną przetoką tętniczo-żylną na lewym przedramieniu do stacji dializ znajdującej się najbliżej miejsca zamieszkania, wydając jednocześnie kopię zgłoszenia do zabiegu przeszczepienia nerki.