Dystalna symetryczna polineuropatia cukrzycowa

Streszczenie

Dystalna symetryczna polineuropatia stanowi najczęstsze przewlekłe powikłanie cukrzycy. Powoduje wzrost liczby hospitalizacji, wyraźnie pogarsza jakość życia chorych i jest jednym z czynników decydujących o ich zwiększonej śmiertelności. Zespół stopy cukrzycowej, który niejednokrotnie jest następstwem polineuropatii może prowadzić do konieczności amputacji kończyn, stając się przyczyną inwalidztwa wśród chorych. Patogeneza neuropatii cukrzycowej łączy w sobie zaburzenia metaboliczne oraz mikronaczyniowe. Badanie w kierunku obecności neuropatii cukrzycowej należy przeprowadzać wśród chorych corocznie. Rozpoznanie polineuropatii cukrzycowej opiera się na badaniu podmiotowym, przedmiotowym, testach oceniających funkcje czuciowe oraz badaniu przewodnictwa nerwowego. W różnicowaniu należy uwzględnić inne czynniki mogące powodować uszkodzenie obwodowego układu nerwowego. Tym niemniej w typowych postaciach polineuropatii cukrzycowej dalsza diagnostyka zwykle nie jest konieczna. Warty zaakcentowania jest fakt braku w pełni skutecznych metod leczenia neuropatii cukrzycowej. Pomimo coraz lepszego zrozumienia patogenezy schorzenia oraz szeroko prowadzonych badań nad nowymi lekami ingerującymi w patomechanizm choroby, to nadal efekty farmakoterapii niejednokrotnie nie spełniają oczekiwań chorych. Leczenie polineuropatii cukrzycowej polega na optymalizacji kontroli glikemii, w tym zwłaszcza na unikaniu hipoglikemii oraz dużych dobowych wahań glikemii, wyrównaniu ciśnienia tętniczego oraz zaburzeń lipidowych. W leczeniu przyczynowym stosuje się również kwas alfa-liponowy, benfotiaminę oraz inhibitory konwertazy angiotensyny. Silne dolegliwości bólowe spowodowane polineuropatią wymagają leczenia objawowego. Mając na uwadze fakt, że zachorowalność na cukrzycę rośnie w zastraszającym tempie, należy oczekiwać wzrostu częstości występowania polineuropatii cukrzycowej. Tak więc niezbędne jest stałe poszerzanie wiedzy o tej coraz częstszej chorobie i jej powikłaniach.