Postacie mutyzmu w populacji pediatrycznej

Streszczenie

Mutyzm definiuje się jako brak mowy przy jednoczesnym rozumieniu lub zachowaniu zdolności słyszenia mowy innych. Możemy wyróżnić jego dwie postacie : mutyzm wybiórczy i mutyzm móżdżkowy. Naukowcy postulują złożone i wieloczynnikowe podłoże tej patologii. Mutyzm wybiórczy definiują jako stan psychiczny pr zejawiający się brakiem mówienia w określonych środowiskach, z kolei mutyzm móżdżkowy jest najczęściej powikłaniem po operacji w obrębie tylnego dołu czaszki. Przy diagnostyce powyższych jednostek, oprócz oceny wcześniejszych zdolności i znajomości językowych dziecka, wykluczeniu innych zaburzeń czy pr zeanalizowaniu obecnych czynników r yzyka, można skor zystać także ze specjalnych kwestionariuszy i opisywanych kr yteriów. Leczenie mutyzmu wybiórczego prowadzone jest głównie z wykorzystaniem psychoterapii, natomiast w mutyzmie móżdżkowym fundamentalną rolę odgrywa szybko wdrożona rehabilitacja, w postaci sesji terapeutycznych z logopedą. Farmakoterapia w obu podtypach odgrywa drugorzędową rolę. Oba zaburzenia mają istotny, wieloaspektowy wpływ na życie dziecka. Trudności w komunikacji mogą przekładać się na problemy w odnalezieniu się w społeczeństwie, obniżeniu jakości edukacji i życia, a także odpowiadać za szereg zaburzeń psychicznych. Ważna zatem wydaje się rola lekarza rodzinnego w procesie rozpoznania pacjentów już prezentujących objawy czy zwrócenia szczególnej uwagi na dzieci obarczone czynnikami ryzyka. Szybka diagnoza daje możliwość wczesnego skierowania dziecka do odpowiedniego specjalisty logopedy, psychologa czy psychiatry, co może znacznie poprawić jakość życia takiego pacjenta.