Diagnostyka wczesnego zakażenia HIV — czy możemy przewidzieć wszystkie trudności?

Streszczenie

Ludzki wirus niedoboru odporności (HIV, human immunodeficiency virus) pozostaje poważnym problemem zdrowia publicznego. Choć zasady diagnostyki zakażenia HIV pozostają niezmienne od wielu lat, to wciąż proces diagnostyczny może stanowić problem nawet dla doświadczonego klinicysty. Obecnie coraz większa liczba pacjentów zgłasza się na bardzo wczesnym etapie zakażenia, gdy wyniki serologiczn e są jeszcze ujemne i istnieje potrzeba wykonania badań molekularnych lub powtórzenia badań serologicznych po 2–4 tygodniach. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 20-letniego mężczyzny mającego kontakty seksualne z mężczyznami. Bardzo wczesny etap zakażenia HIV sprawiał trudności diagnostyczne nie tylko ze względu na niejednoznaczne wyniki testów, ale także na trwającą w obecnym czasie pandemię COVID -19. Kluczowe w tym pr zypadku okazało się pogłębienie wywiadu z pacjentem, któr y nowe informacje o r yzykownych kontaktach seksualnych wskazał dopiero na jednej z późniejszych wizyt. Pierwsze badanie przesiewowe dało wynik reaktywny, jednak test potwierdzenia anty-HIV W estern blot był ujemny. Dopiero wykonane badanie molekularne potwierdziło zakażenie. Chcieliśmy zwrócić uwagę na trudności związane z diagnostyką wczesnego zakażenia HIV oraz na podobieństwo objawów choroby retrowirusowej do powszechnie występujących zakażeń wirusowych. Ponadto podkreślamy, jak istotne jest zebranie dokładnego wywiadu oraz jak ważne jest wyjaśnienie pacjentowi, co dokładnie oznacza pojęcie „ryzykownego kontaktu seksualnego”.