Zakażenie Clostridioides difficile — co jest ważne dla lekarza rodzinnego?

Streszczenie

Clostridioides difficile jest bezwzględnie beztlenową Gram-dodatnią laseczką posiadającą zdolność do wytwarzania formy przetrwalnikowych (spor). To jedna z najczęściej rozpoznawalnych przyczyn biegunki powstałej w następstwie stosowania leków przeciwbakteryjnych. W Polsce i na świecie w ciągu ostatnich lat liczba zachorowań spowodowanych zakażeniem Clostridioides difficile (ZCD) wzrosła. Profilaktyka ZCD opiera się na działaniach mających na celu zwiększenie poziomu higieny oraz na eliminacji czynników ryzyka. Obraz kliniczny zakażenia zależy od stopnia wirulencji szczepu Clostridioides difficile oraz ogólnego stanu zdrowia chorego. Do objawów ZCD należą: biegunka, ból brzucha, nudności i wymioty oraz gorączka. Diagnostykę ZCD przeprowadza się w oparciu o wieloetapowy algorytm z wykorzystaniem testów immunoenzymatycznych, molekularnych oraz hodowli bakteryjnej. W leczeniu ZCD stosuje się przede wszystkim wankomycynę i fidaksomycynę, a schemat leczenia zależy od postaci ZCD. Prawidłowa mikrobiota jelit gospodarza zapobiega przemianie form pr zetrwalnikowych do postaci wegetatywnych Clostridioides difficile i zapobiega ich wzrostowi. W przypadku wystąpienia zaburzenie jej składu, tj. dysbiozy działania mające na celu pr zywrócenie prawidłowej mikrobioty mogą zapobiegać rozwojowi ZCD . Do interwencji terapeutycznych modyfikujących mikrobiotę jelit zalicza się: zastosowanie probiotyków, prebiotyków, synbiotyków oraz transfer mikrobioty jelitowej. Wyniki większości metaanaliz badań klinicznych wskazują, że probiotyki mogą zmniejszać ryzyko ZCD. Jednym z probiotycznych szczepów bakterii, który znalazł zastosowanie w zapobieganiu ZCD jest Lactobacillus plantarum 299v (LP299v). W oparciu o opisane w ar tykule wyniki badań można wnioskować, że podawanie preparatu zawierającego LP299v u chorych w trakcie leczenia przeciwbakteryjnego zmniejsza zapadalność na ZCD.