Tom 14, Nr 5 (2020)
Praktyka lekarza rodzinnego
Opublikowany online: 2020-10-29
Wyświetlenia strony
501
Wyświetlenia/pobrania artykułu
114
Zaburzenia odżywiania w praktyce lekarza rodzinnego — udzielanie pomocy pacjentom
1
, 1, 1
, 1, 1
Forum Medycyny Rodzinnej 2020;14(5):230-233.
Streszczenie
Zaburzenia odżywiania często pozostają niezdiagnozowane przez lekarzy rodzinnych, a czasem
nieleczone pomimo poprawnie postawionej diagnozy. Stosunkowo duża śmiertelność
osób tak chorujących wynika między innymi z zaniechań ze strony lekarzy i pozostawienia
problemu aż do skrajnego nasilenia objawów. Wśród wielu przyczyn tego problemu można
wyróżnić brak wystarczającej wiedzy na temat procedur y leczenia osób z zabur zeniami
odżywiania. Od lekarza rodzinnego oczekuje się postawienia diagnozy i podjęcia decy zji
o skierowaniu do specjalistów (psychoterapeuty, dietetyka, psychiatry) w zależności od
potrzeb pacjenta. Zgodnie z kompetencjami lekarza rodzinnego należy również zapewnić
pacjentowi ciągłość opieki, a więc koordynację działań różnych specjalistów i wsparcie
pacjenta na różnych etapach leczenia. W niniejszej pracy wymienione zostały różne sposoby
postępowania z pacjentem, u którego zdiagnozowano zaburzenie odżywiania.
Słowa kluczowe: anoreksjabulimiazaburzenie z napadami objadania siękompulsywne objadanie sięleczenie zaburzeń odżywiania
Referencje
- Flahavan C. Detection, assessment and management of eating disorders; how involved are GPs? Ir J Psychol Med. 2006; 23(3): 96–99.
- Green, H., Johnston, O., Cabrini, S., et al. General practitioner attitudes towards referral of eating-disordered patients: a vignette study based on the theory of planned behaviour. Mental Health in Family Medicine. 2008; 5: 213–218.
- Higgins A, Cahn S. Detection of anorexia nervosa in primary care. Eat Disord. 2018; 26(3): 213–228.
- Mond JM, Hay PJ, Rodgers B, et al. Health service utilization for eating disorders: findings from a community-based study. Int J Eat Disord. 2007; 40(5): 399–408.
- Linville D, Benton A, O'Neil M, et al. Medical providers' screening, training and intervention practices for eating disorders. Eat Disord. 2010; 18(2): 110–131.
- Clarke DE, Polimeni-Walker I. Treating individuals with eating disorders in family practice: a needs assessment. Eat Disord. 2004; 12(4): 293–301.
- Currin L, Waller G, Schmidt U. Primary care physicians' knowledge of and attitudes toward the eating disorders: do they affect clinical actions? Int J Eat Disord. 2009; 42(5): 453–458.
- Pritts, S. D., Susman, J. Diagnosis of Eating Disorders in Primary Care. American Family Physician. 2003; 67 (2): 297–304.
- Currin L, Schmidt U, Waller G. Variables that influence diagnosis and treatment of the eating disorders within primary care settings: a vignette study. Int J Eat Disord. 2007; 40(3): 257–262.
- Święcicki, Ł., Rozpoznawanie i leczenie zaburzeń odżywiania się w podstawowej opiece zdrowotnej. Medycyna po dyplomie. 2011; 7: 43–50.
- Kornstein SG, Keck PE, Herman BK, et al. Communication between physicians and patients with suspected or diagnosed binge eating disorder. Postgrad Med. 2015; 127(7): 661–670.
- Fairburn C. Jak pokonać objadanie się. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2014.
- Sim LA, McAlpine DE, Grothe KB, et al. Identification and treatment of eating disorders in the primary care setting. Mayo Clin Proc. 2010; 85(8): 746–751.
- Latkowski JB, Lukas W. Medycyna rodzinna. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2004.
