Zaćma jako powikłanie przewlekłej steroidoterapii stosowanej w leczeniu choroby Leśniowskiego-Crohna

Streszczenie

W artykule przedstawiono przypadek 49-letniego pacjenta leczonego w Klinice Gastroenterologii, Żywienia Człowieka i Chorób Wewnętrznych w Poznaniu z powodu choroby Leśniowskiego-Crohna. W celu remisji toczącego się stanu zapalnego oraz opanowania rzutów choroby u pacjenta stosowano intensywną steroidoterapię przez okres pięciu lat. W poniższym omówieniu zawarto krótką charakterystykę choroby Leśniowskiego-Crohna, należącej do nieswoistych chorób zapalnych jelit oraz poszczególnych objawów pozajelitowych, występujących w jej przebiegu. Autorzy skupili się na licznych wielonarządowych powikłaniach wynikających z przewlekłej steroidoterapii. W artykule zwrócono uwagę na objawy oczne i rozwój zaćmy podtorebkowej tylnej, którą rozpoznano u przedstawionego pacjenta podczas konsultacji okulistycznej. Stanowi ona problem obecny u sporej grupy pacjentów, u której opisano skutki uboczne wieloletniego leczenia glikokortykosteroidami. Należy zatem podkreślić, że zaćma posteroidowa stanowi istotny problem w populacji dłu­gotrwale leczonych pacjentów, wpływający na jakość życia oraz chęć dalszej współpracy z lekarzem. W pracy uwzględniono przede wszystkim objawy kliniczne, patomechanizm oraz czynniki predysponujące do rozwoju zaćmy posteroidowej. Omówiono wskazania kwalifikujące pacjenta do zabiegu operacyjnego wszczepienia sztucznych soczewek. Okazuje się, że samo odstawienie glikokortykosteroidów nie powoduje wyleczenia zaćmy, co dodatkowo komplikuje postępowanie z pacjentem oraz wydłuża konieczność postępowania terapeutycznego i obserwacji. W pracy wyróżniono również powikłania mogące wystąpić po przeprowadzonym zabiegu okulistycznym. Zwrócono uwagę na rolę lekarza zlecającego leczenie glikokortykosteroidami — jego rolę we wdrażaniu odpowiednich kroków w profilaktyce oraz w leczeniu powikłań, przed ich dalszym rozwinięciem. Celem pracy jest podkreślenie konieczności wieloaspektowego i wielodyscyplinarnego podejścia do pacjenta z chorobą Leśniowskiego-Crohna zarówno przez lekarza specjalistę, jak i lekarza medycyny rodzinnej.