Drunkoreksja jest formą zaburzeń odżywiania połączoną z uzależnieniem od alkoholu. Polega ona na ograniczaniu ilości spożywanej żywności, tak aby móc spożyć więcej alkoholu bez przybierania na wadze. Obecnie drunkoreksja nie jest uwzględniona w klasyfikacji DSM-IV oraz ICD-10. Celem niniejszej pracy był przegląd literatury na temat etiologii, diagnostyki oraz terapii drunkoreksji. Szacuje się, że drunkoreksja dotyczy głownie studentów pierwszego roku (zwłaszcza kobiet). Diagnostyka tego zaburzenia wymaga szczegółowego odróżnienia go od innych zabur zeń odżywiania, także alkoholizmu. Aktualna diagnostyka obejmuje następujące cechy: 1) uzależnienie od alkoholu, 2) świadomie ograniczana podaż pokarmu połączona z wieczornym upijaniem się alkoholem, 3) negatywny obraz własnego ciała wyznaczany przez masę ciała, 4) spadek masy ciała poniżej norm charakterystycznych dla populacji. Przypuszcza się, że na rozwój drunkoreksji mogą mieć wpływ trzy czynniki: biologiczny (predyspozycje do zaburzeń odżywiania i uzależnienia od alkoholu), indywidualny (negatywny obraz własnego ciała, niska samoocena, obraz ciała kreowany poprzez pryzmat masy ciała, wczesne urazy z dzieciństwa, ból emocjonalny) oraz sytuacyjny (zmiana dotychczasowego stylu nauki, nowa grupa rówieśnicza — środowisko akademickie, opuszczenie domu rodzinnego — mniejsza kontrola rodziców i większa swoboda w decydowaniu). Drunkoreksja może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych, zwłaszcza w aspekcie uszkodzenia mózgu i innych narządów wewnętrznych, powikłań sercowo-naczyniowych, zaburzeń układu pokarmowego, układu wydzielania wewnętrznego, krwiotwórczego, chorób kości (m.in. osteopenii) oraz alkoholizmu. Leczenie drunkoreksji jest wielowymiarowe i obejmuje terapię zaburzeń odżywiania i uzależnienia od alkoholu.