Przydatność oceny wskaźnika kostka–ramię w praktyce klinicznej

Streszczenie

Miażdżyca kończyn dolnych (PAD) jest schorzeniem wysoce rozpowszechnionym i stanowi istotny problem kliniczny. Częstość PAD wzrasta z wiekiem i w grupie osób powyżej 55. roku życia dotyczy około 20% populacji. Jednak tylko około 10% chorych ma klasyczne objawy chromania przestankowego, niemal połowa odczuwa nietypowe bóle kończyn, a pozostałe 40% nie ma żadnych objawów chromania. Występowanie PAD, często bezobjawowej, wiąże się z obecnością miażdżycy w kilku łożyskach naczyniowych jednocześnie i zwiększa ryzyko zachorowalności i śmiertelności z powodu chorób sercowo-naczyniowych, a zwłaszcza współistnienia choroby wieńcowej oraz wystąpienia udaru niedokrwiennego mózgu. U chorych z PAD występuje większe ryzyko zgonu ogółem oraz zdarzeń sercowo-naczyniowych, również śmiertelnych. Dlatego też poszukuje się skutecznych metod wczesnego wykrywania zmian miażdżycowych. Oczekuje się, że będą one proste, powszechnie dostępne, powtarzalne i będą się cechowały wysoką wartością predykcyjną. Choć znanych jest wiele wskaźników o istotnej wartości w diagnostyce miażdżycy, są one w większości niemożliwe do wykorzystania w codziennej praktyce. Prostym i dostępnym parametrem oceny stanu tętnic obwodowych jest wskaźnik kostka–ramię (ABI).
Celem tej pracy jest przedstawienie aktualnego stanu wiedzy na temat przydatności ABI w praktyce klinicznej, zarówno w zakresie diagnostyki, jak i oceny ryzyka sercowo-naczyniowego.