Domowe leczenie tlenem w przewlekłej niewydolności oddychania

Streszczenie

Od ćwierć wieku w Polsce chorzy z przewlekłą niewydolnością oddychania leczeni są w warunkach
domowych tlenem uzyskiwanym z koncentratorów tlenu. Niewydolność oddychania
to stan, gdy we kr wi tętniczej ciśnienie parcjalne tlenu wynosi mniej niż 60 mm H g lub
ciśnienie parcjalne dwutlenku węgla wynosi więcej niż 45 mm Hg. Hipoksemia powoduje
uszkodzenie narządów i upośledzenie ich funkcji, skutkuje znacznym pogorszeniem rokowania
u chorych. Chorzy z POChP i ciężką niewydolnością oddechową oddychający tlenem
ponad 15 godzin na dobę uzyskują korzyść w postaci większej przeżywalności, odczuwają
mniejszą duszność. Obniża się również u nich uprzednio podwyższony hematokryt, poprawie
ulega hemodynamika, zahamowany zostaje rozwój nadciśnienia płuc nego, poprawia się
wydolność fizyczna, zmniejsza się liczba hospitalizacji, poprawia się czynność OUN, jakość
życia i stan psychiczny. Uważa się, że domowa tlenoterapia w pozostałych chorobach płuc
powodujących hipoksemię poprawia jakość życia i jest zalecana. Korzystnymi czynnikami
prognostycznymi pacjentów z POCh P objętych domową tlenoterapią są: młodszy wiek,
wyższe wartości spirometryczne, wyższe BMI. Niekorzystnymi natomiast są: choroby współistniejące,
hiperkapnia i podwyższona masa krwinek czerwonych. Do domowego leczenia
tlenem kwalifikuje hipoksemia poniżej 55 mm Hg i hipoksemia w granicach 55–60 mm Hg
oraz (przynajmniej jeden z trzech objawów): radiologiczne cechy nadciśnienia płucnego,
elektrokardiograficzne cechy przerostu prawej komory lub hematokryt nie mniejszy niż 55%.
Palenie tytoniu dyskwalifikuje pacjenta jako kandydata do domowej tlenoterapii. Pacjent
powinien oddychać tlenem o przepływie od 0,5 do 3 litrów ponad 15 godzin na dobę. Zaleca
się zwiększenie przepływu tlenu o 1 litr podczas snu i wysiłku fizycznego. Chor y leczony
tlenem w domu objęty jest kompleksową opieką medyczną.