Tom 6, Nr 4 (2012)
Wybrane problemy kliniczne
Opublikowany online: 2012-09-19
Wyświetlenia strony
2959
Wyświetlenia/pobrania artykułu
16554
PNP — pierwotna nadczynność przytarczyc — patologia najczęściej przeoczana. Dramat w czterech aktach
Forum Medycyny Rodzinnej 2012;6(4):161-167.
Streszczenie
W artykule przedstawiono niecodzienny przypadek 66-letniej chorej, u której dopiero
po 10 latach od rozpoznania osteoporozy i rozwinięciu się wielu powikłań choroby podstawowej
postawiono właściwą diagnozę pierwotnej nadczynności przytarczyc (PNP).
Chora została przyjęta do Kliniki Endokrynologii i Chorób Wewnętrznych Gdańskiego
Uniwersytetu Medycznego z powodu hiperkalcemii. Przy przyjęciu była unieruchomiona
tj. od kilku miesięcy leżąca w łóżku; stwierdzono odleżynę okolicy pośladka i kości
krzyżowej. Jeszcze 10 miesięcy wcześniej pacjentka była osobą w pełni samodzielną
i uważała się za osobę zdrową. W trakcie 10 lat chora była wielokrotnie konsultowana
przez kilku lekarzy różnych specjalności, którzy — mimo obecności hiperkalcemii i hipofosfatemii
oraz licznych powikłań ogólnoustrojowych — nie wszczęli diagnostyki PNP.
Opisany przypadek szokuje z tego powodu, że choć przebieg choroby był klasyczny, to
czas od wystąpienia pierwszego udokumentowanego objawu PNP (w tej sytuacji osteoporozy)
do postawienia diagnozy wyniósł około 10 lat. W tym czasie rozpoznawano
nawrotową kamicę nerkową, złamania patologiczne, niesłusznie rozsianą chorobę nowotworową,
aż wreszcie sugerowano opiekę hospicyjną.
Pierwotna nadczynność przytarczyc jest chorobą stosunkowo rzadko rozpoznawaną,
chociaż niedawne doniesienia wskazują, że wśród schorzeń endokrynologicznych PNP
ustępuje częstością jedynie cukrzycy, patologiom tarczycy oraz zespołowi policystycznych
jajników. Najczęstszą przyczyną jest pojedynczy gruczolak przytarczycy, którego
usunięcie powoduje wyleczenie. Objawy PNP, oprócz klasycznych postaci, mogą się
manifestować jako różne maski, tj.: nefrologiczna, reumatologiczna, gastroenterologiczna,
psychiatryczna, endokrynologiczna, kardiologiczna i hematologiczna.
po 10 latach od rozpoznania osteoporozy i rozwinięciu się wielu powikłań choroby podstawowej
postawiono właściwą diagnozę pierwotnej nadczynności przytarczyc (PNP).
Chora została przyjęta do Kliniki Endokrynologii i Chorób Wewnętrznych Gdańskiego
Uniwersytetu Medycznego z powodu hiperkalcemii. Przy przyjęciu była unieruchomiona
tj. od kilku miesięcy leżąca w łóżku; stwierdzono odleżynę okolicy pośladka i kości
krzyżowej. Jeszcze 10 miesięcy wcześniej pacjentka była osobą w pełni samodzielną
i uważała się za osobę zdrową. W trakcie 10 lat chora była wielokrotnie konsultowana
przez kilku lekarzy różnych specjalności, którzy — mimo obecności hiperkalcemii i hipofosfatemii
oraz licznych powikłań ogólnoustrojowych — nie wszczęli diagnostyki PNP.
Opisany przypadek szokuje z tego powodu, że choć przebieg choroby był klasyczny, to
czas od wystąpienia pierwszego udokumentowanego objawu PNP (w tej sytuacji osteoporozy)
do postawienia diagnozy wyniósł około 10 lat. W tym czasie rozpoznawano
nawrotową kamicę nerkową, złamania patologiczne, niesłusznie rozsianą chorobę nowotworową,
aż wreszcie sugerowano opiekę hospicyjną.
Pierwotna nadczynność przytarczyc jest chorobą stosunkowo rzadko rozpoznawaną,
chociaż niedawne doniesienia wskazują, że wśród schorzeń endokrynologicznych PNP
ustępuje częstością jedynie cukrzycy, patologiom tarczycy oraz zespołowi policystycznych
jajników. Najczęstszą przyczyną jest pojedynczy gruczolak przytarczycy, którego
usunięcie powoduje wyleczenie. Objawy PNP, oprócz klasycznych postaci, mogą się
manifestować jako różne maski, tj.: nefrologiczna, reumatologiczna, gastroenterologiczna,
psychiatryczna, endokrynologiczna, kardiologiczna i hematologiczna.
