Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, zwana dalej u.dz.l., stanowipodstawę do wprowadzenia zmian w zakresie organizacji systemu ochrony zdrowiaw Polsce. Dotyczą one w szczególności funkcjonowania praktyk zawodowych prowadzonychprzez lekarzy, lekarzy dentystów, pielęgniarki i położne. Zawiera ona przepisy dotyczącewykonywania wyżej wymienionych zawodów medycznych w ramach działalnościgospodarczej, które dotychczas funkcjonowały na podstawie rozwiązań zawartychw różnych aktach prawnych. Obecnie dostępnymi dla każdego z wymienionych zawodówformami organizacyjnymi są: indywidualna praktyka, indywidualna praktyka wyłączniew miejscu wezwania, indywidualna specjalistyczna praktyka, indywidualna specjalistycznapraktyka wyłącznie w miejscu wezwania, a także indywidualna praktykawyłącznie w przedsiębiorstwie podmiotu leczniczego na podstawie umowy z tym podmiotemi indywidualna specjalistyczna praktyka wyłącznie w przedsiębiorstwie podmiotuleczniczego na podstawie umowy z tym podmiotem oraz grupowa praktyka. Zostałyone zaliczone do podmiotów wykonujących działalność leczniczą, obok podmiotów leczniczych,również uregulowanych w przepisach ustawy o działalności leczniczej.

W niniejszym artykule przedstawiono uwarunkowania prawne tworzenia i prowadzeniapraktyk zawodowych ze szczególnym uwzględnieniem różnic, jakie występują międzynimi, oraz warunków wymaganych do podjęcia działalności w tych formach. Ponadtoopisano zmiany, jakie nastąpiły w stosunku do dotychczasowych regulacji prawnych.Nowe akty prawne wpływają także na działalność praktyk utworzonych przed wejściemw życie ustawy o działalności leczniczej.