Tom 1, Nr 1 (2007)
Wybrane problemy kliniczne
Opublikowany online: 2007-02-07
Postępowanie z chorymi zagrożonymi nagłą śmiercią sercową. Farmakoterapia
Małgorzata Szwoch, Grzegorz Raczak
Forum Medycyny Rodzinnej 2007;1(1):25-34.
Tom 1, Nr 1 (2007)
Wybrane problemy kliniczne
Opublikowany online: 2007-02-07
Streszczenie
Zapobieganie nagłej śmierci sercowej, która stanowi główną przyczynę zgonów sercowych,
jest ważnym problemem klinicznym. Szczególnie zagrożone nagłym zgonem sercowym
są osoby po zawale serca i z niewydolnością serca, u których zaobserwowano
epizody komorowych zaburzeń rytmu. Do niedawna farmakoterapia, mająca na celu zapobieganie
złośliwym arytmiom komorowym i nagłym zgonom sercowym, opierała się
jedynie na klasycznych lekach antyarytmicznych. Obecnie, z uwagi na niską skuteczność
i liczne działania niepożądane, leki te, oprócz β-adrenolityków, są mniej chętnie zalecane.
W grupie chorych po zawale serca i z niewydolnością serca można rozważyć przewlekłą
terapię amiodaronem lub sotalolem (a nie innymi lekami antyarytmicznymi), pod
warunkiem że zastosowany wcześniej β-adrenolityk nie był skuteczny. Aby zmniejszyć
ryzyko wystąpienia polekowego zespołu wydłużonego QT i częstoskurczu typu torsade
de pointes, u osób przyjmujących sotalol lub amiodaron należy okresowo wykonywać EKG
z oceną QTc. W związku z rozczarowaniem klasycznymi lekami antyarytmicznymi, w zapobieganiu
nagłej śmierci sercowej coraz większą uwagę zwraca się na leki o tak zwanym
potencjalnym działaniu antyarytmicznym (inhibitory konwertazy angiotensyny, blokery
receptora angiotensyny, antagoniści receptora aldosteronu, statyny), które w wielu
badaniach zmniejszały ryzyko nagłego zgonu sercowego.
Streszczenie
Zapobieganie nagłej śmierci sercowej, która stanowi główną przyczynę zgonów sercowych,
jest ważnym problemem klinicznym. Szczególnie zagrożone nagłym zgonem sercowym
są osoby po zawale serca i z niewydolnością serca, u których zaobserwowano
epizody komorowych zaburzeń rytmu. Do niedawna farmakoterapia, mająca na celu zapobieganie
złośliwym arytmiom komorowym i nagłym zgonom sercowym, opierała się
jedynie na klasycznych lekach antyarytmicznych. Obecnie, z uwagi na niską skuteczność
i liczne działania niepożądane, leki te, oprócz β-adrenolityków, są mniej chętnie zalecane.
W grupie chorych po zawale serca i z niewydolnością serca można rozważyć przewlekłą
terapię amiodaronem lub sotalolem (a nie innymi lekami antyarytmicznymi), pod
warunkiem że zastosowany wcześniej β-adrenolityk nie był skuteczny. Aby zmniejszyć
ryzyko wystąpienia polekowego zespołu wydłużonego QT i częstoskurczu typu torsade
de pointes, u osób przyjmujących sotalol lub amiodaron należy okresowo wykonywać EKG
z oceną QTc. W związku z rozczarowaniem klasycznymi lekami antyarytmicznymi, w zapobieganiu
nagłej śmierci sercowej coraz większą uwagę zwraca się na leki o tak zwanym
potencjalnym działaniu antyarytmicznym (inhibitory konwertazy angiotensyny, blokery
receptora angiotensyny, antagoniści receptora aldosteronu, statyny), które w wielu
badaniach zmniejszały ryzyko nagłego zgonu sercowego.
Słowa kluczowe
nagła śmierć sercowa; komorowe zaburzenia rytmu; leki antyarytmiczne; polekowy zespół wydłużonego QT
Tytuł
Postępowanie z chorymi zagrożonymi nagłą śmiercią sercową. Farmakoterapia
Czasopismo
Forum Medycyny Rodzinnej
Numer
Tom 1, Nr 1 (2007)
Strony
25-34
Opublikowany online
2007-02-07
Wyświetlenia strony
1070
Wyświetlenia/pobrania artykułu
4801
Rekord bibliograficzny
Forum Medycyny Rodzinnej 2007;1(1):25-34.
Słowa kluczowe
nagła śmierć sercowa
komorowe zaburzenia rytmu
leki antyarytmiczne
polekowy zespół wydłużonego QT
Autorzy
Małgorzata Szwoch
Grzegorz Raczak
Informacje o artykule