Zapobieganie nagłej śmierci sercowej, która stanowi główną przyczynę zgonów sercowych, jest ważnym problemem klinicznym. Szczególnie zagrożone nagłym zgonem sercowym są osoby po zawale serca i z niewydolnością serca, u których zaobserwowano epizody komorowych zaburzeń rytmu. Do niedawna farmakoterapia, mająca na celu zapobieganie złośliwym arytmiom komorowym i nagłym zgonom sercowym, opierała się jedynie na klasycznych lekach antyarytmicznych. Obecnie, z uwagi na niską skuteczność i liczne działania niepożądane, leki te, oprócz β-adrenolityków, są mniej chętnie zalecane. W grupie chorych po zawale serca i z niewydolnością serca można rozważyć przewlekłą terapię amiodaronem lub sotalolem (a nie innymi lekami antyarytmicznymi), pod warunkiem że zastosowany wcześniej β-adrenolityk nie był skuteczny. Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia polekowego zespołu wydłużonego QT i częstoskurczu typu torsade de pointes, u osób przyjmujących sotalol lub amiodaron należy okresowo wykonywać EKG z oceną QTc. W związku z rozczarowaniem klasycznymi lekami antyarytmicznymi, w zapobieganiu nagłej śmierci sercowej coraz większą uwagę zwraca się na leki o tak zwanym potencjalnym działaniu antyarytmicznym (inhibitory konwertazy angiotensyny, blokery receptora angiotensyny, antagoniści receptora aldosteronu, statyny), które w wielu badaniach zmniejszały ryzyko nagłego zgonu sercowego.