Kiła w gabinecie lekarza podstawowej opieki zdrowotnej

Streszczenie

Kiła jest jedną z najczęstszych chorób przenoszonych drogą płciową, a w ostatnich latach obserwuje się istotny wzrost zachorowań na tę chorobę na całym świecie. Według danych Światowej Organizacji Zdrowia (WHO, World Health Organization) w 2020 roku odnotowano 7,1 miliona zakażeń. Choroba ta cechuje się bogatą symptomatologią, a objawy mogą być niecharakterystyczne, przez co bywa rozpoznana z opóźnieniem. Objaw pierwotny może zostać niezauważony przez pacjentów, co przyczynia się do szerzenia zakażenia wśród partnerów seksualnych. Zakaźność kiły zależy od czasu trwania choroby; największa występuje w ciągu pierwszych 2 lat. Pacjenci często zgłaszają się z pierwszymi objawami do lekarza rodzinnego, dlatego też odgrywa on istotną rolę w rozpoznaniu kiły oraz skierowaniu chorego do specjalisty. Rozpoznanie kiły ustala się na podstawie obrazu klinicznego, badania podmiotowego oraz badań laboratoryjnych. Złotym standardem w diagnostyce kiły są badania serologiczne. Należy wykonać co najmniej jeden test krętkowy i jeden niekrętk owy. W leczeniu stosuje się penicylinę podawaną domięśniowo lub dożylnie. Kluczowa jest profilaktyka obejmująca stosowanie prezerwatyw, unikanie ryzykownych kontaktów seksualnych, a także regularne badania przesiewowe w przypadku licznych kontaktów płciowych. Zmiany skórne w przebiegu kiły należy różnicować z wieloma dermatozami, między innymi z rumieniem wielopostaciowym, łuszczycą, łupieżem różowym Giber ta, liszajem płaskim, wr zodem miękkim. Warto wykluczyć ponadto reakcję polekową.