Patogeneza i leczenie otyłości u osób w podeszłym wieku

Streszczenie

W ciągu ostatnich kilkunastu lat wykazano, że komórki tłuszczowe wydzielają wiele związków o charakterze hormonalnym, z których najlepiej poznano właściwości leptyny, adiponektyny, rezystyny i adipsyny. Obok znanych stymulatorów funkcji adipocytów, takich jak noradrenalina, insulina i glukagon, na komórki te oddziaływają też hormony tarczycy i steroidowe, hormon wzrostu, prostaglandyny, czynniki wzrostowe (IGF-1, EGF) i cytokiny (TNF, IL-6). Nowe dane pozwalają na lepsze zrozumienie patomechanizmów powstawania otyłości. U osób w wieku podeszłym otyłość można zdiagnozować za pomocą prostych metod klinicznych. Intensywne działania oświatowe umożliwiają osiągnięcie umiarkowanej redukcji masy ciała. Jak dotąd brakuje wystarczających danych, aby ocenić wartość interwencji farmakologicznej lub chirurgicznej. Na redukcji masy ciała najbardziej skorzystają osoby o znacznym ryzyku sercowo-naczyniowym. Możliwe jest też uzyskanie pewnej poprawy funkcji ruchowych. Leczenie otyłości w tej grupie wiekowej powinno obejmować zapobieganie utracie masy kości.