Na skutek starzenia się społeczeństwa i cywilizacyjnych zmian wpływających na tryb życia zapadalność na cukrzycę typu 2 stale rośnie. Choroba ta jest główną przyczyną schorzeń sercowo-naczyniowych. Coraz większa liczba pacjentów wymaga insulinoterapii, która powinna być rozpoczęta odpowiednio wcześnie. Przejście na insulinę jest momentem stresującym zarówno dla pacjenta, jak i dla lekarza. W wyborze opcji leczenia należy brać pod uwagę przede wszystkim metody proste i bezpieczne, ale jeśli to możliwe także skuteczne w redukcji nie tylko hiperglikemii na czczo, ale i rozwoju powikłań. Sprzyja temu łatwy dostęp do wiedzy na temat leczenia insuliną, możliwość samokontroli przez pacjenta, większa częstotliwość wizyt u lekarza. Wykładnikiem tej skuteczności jest poprawa wartości glikemii poposiłkowych, a zalecanym stężeniem - 135 mg/dl. Pomiar glikemii poposiłkowej powinien stanowić stały element w samokontroli pacjenta z cukrzycą typu 2. Cele leczenia określone w zaleceniach należy osiągać bez zwiększania ryzyka niedocukrzeń, z uwzględnieniem korekty wszystkich zaburzeń towarzyszących.
Praca ma na celu przybliżenie jednego z kluczowych momentów w terapii pacjentów z cukrzycą typu 2, kiedy po kilku latach choroby leki doustne tracą swoją skuteczność i lekarz staje przed koniecznością włączenia insuliny. Decyzję taką powinna ułatwić wiedza na temat glikemii na czczo i poposiłkowej, związku między glikemią poposiłkową, glikemią na czczo i hemoglobiną glikowaną (HbA_1c), a także udziału glikemii w rozwoju późnych powikłań cukrzycy. W prezentowanej pracy, co wydaje się najważniejsze z punktu widzenia lekarza praktyka, przedstawiono okoliczności kontroli glikemii i praktyczne możliwości rozpoczęcia terapii insuliną.