Molekularne terapie celowane w niedrobnokomórkowym raku płuca

Streszczenie

Terapie celowane działają w sposób wybiórczy na białka sygnałowe komórek nowotworowych, powodując upośledzenie ich funkcji życiowych. W niedrobnokomórkowym raku płuca (NDRP) zastosowanie znalazły inhibitory kinaz tyrozynowych związanych z receptorem dla naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR): erlotynib i gefitynib. Leki te są stosowane w zaawansowanym raku płuca jako terapia drugiego lub trzeciego rzutu po niepowodzeniu pierwszorzutowej chemioterapii. Cetuximab jest przeciwciałem monoklonalnym skierowanym przeciwko zewnątrzkomórkowej domenie EGFR. Natomiast bewacyzumab jest przeciwciałem blokującym działanie czynnika wzrostu śródbłonka naczyń (VEGF), powodując upośledzenie ukrwienia tkanki nowotworowej. Przeciwciała mogą być stosowane jako uzupełnienie chemioterapii oraz po jej zakończeniu. Mediana czasu życia chorych na zaawansowaną postać NDRP w wyniku stosowania bewacyzumabu wyniosła po raz pierwszy w historii leczenia tego nowotworu ponad 12 miesięcy. Istnieją duże różnice w skuteczności omawianych leków w zależności od genetycznych właściwości komórek nowotworowych. Obecnie najważniejszymi badaniami molekularnymi użytecznymi w kwalifikacji chorych do terapii celowanych są: badanie immunohistochemiczne w celu wykrycia ekspresji EGFR, fluorescencyjna hybrydyzacja in situ, za pomocą której można wykryć amplifikację genu dla EGFR, oraz metody genetyczne zmierzające do określenia występowania mutacji EGFR i K-Ras.