Leczenie dużymi dawkami statyn: korzyści i bezpieczeństwo intensywnej terapii hipolipemizującej

Streszczenie

Cholesterol frakcji LDL (LDL-C) jest biomarkerem miażdżycy. Zmniejszenie stężenia LDL-C wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka niepożądanych punktów końcowych o etiologii sercowo-naczyniowej.
W ostatnich badaniach wykazano korzyści z obniżenia stężenia LDL-C poniżej 100 mg/dl, a nawet poniżej 70 mg/dl. Na ich podstawie dokonano aktualizacji zaleceń, sugerując niższe docelowe stężenia LDL-C u niektórych pacjentów należących do grupy wysokiego ryzyka.
U pacjentów bez potwierdzonej choroby wieńcowej lub ekwiwalentu choroby wieńcowej z co najmniej 2 czynnikami ryzyka, należy obliczyć 10-letnie ryzyko według skali Framingham w celu ustalenia docelowej wartości LDL-C.
Wydaje się, że optymalne stężenie LDL-C u wszystkich pacjentów z chorobą sercowo-naczyniową wynosi poniżej 70 mg/dl. U pacjentów bez choroby sercowo-naczyniowej celowe jest zmniejszenie stężenia LDL-C o co najmniej 50% w stosunku do stężenia wyjściowego.
Stężenie LDL-C poniżej 70 mg/dl można osiągnąć w bezpieczny sposób u większości pacjentów z chorobą sercowo-naczyniową, o ile stosuje się wysoce skuteczne leki hipolipemizujące.
W ciągu ponad 20 lat stosowania statyn przez miliony pacjentów udowodniono, że taka terapia jest bezpieczna i dobrze tolerowana.
Lekarze powinni wybrać lek, który pozwoli osiągnąć odpowiednie stężenie LDL-C, na podstawie danych dotyczących klinicznych punktów końcowych, wybrać odpowiednio dużą dawkę początkową oraz modyfikować dawkę tak, aby osiągnąć docelowe stężenie.