Ablacja oznacza celowe uszkodzenie tkanek za pomocą czynników fizycznych lub chemicznych. W okulistyce, laryngologii, onkologii, ginekologii, gastroenterologii stosuje się różne metody prowadzące do zaplanowanego uszkodzenia tkanek: światło laserowe, energia mikrofal, miejscowe zamrażanie tkanek (krioablacja), substancje chemiczne (alkohol). W chorobach serca stosuje się najczęściej ablację prądem o częstotliwości radiowej.
Zmienny prąd elektryczny o częstotliwości radiowej (RF) przepływający między końcówką elektrody umieszczonej w sercu oraz elastyczną płytką „prądu rozproszenia” na powierzchni ciała pacjenta powoduje wzrost temperatury w miejscu stykania się elektrody wewnątrzsercowej z tkanką. Obszar uszkodzenia zależy od wartości temperatury na granicy między elektrodą i powierzchnią uszkadzanej tkanki. Maksymalny obszar uszkodzenia tkanek jest określony dla danej elektrody. Zależy on od jej wielkości i kształtu.
Chociaż zasadniczym czynnikiem uszkodzenia jest ciepło, to nie wyjaśniono wpływu zmiennego pola elektromagnetycznego na uszkodzenie komórek. Często obserwuje się ustąpienie przewodzenia przez dodatkowy szlak w pierwszych sekundach przepływu prądu RF, zanim nastąpi uszkodzenie tkanek ciepłem. W pierwszych godzinach po ablacji w miejscu przepływu prądu wsierdzie jest odkształcone i przykleja się do niego włóknik. Tworzy się ograniczony obszar martwicy. Powierzchnia obszaru uszkodzonego w czasie aplikacji prądu RF przekracza o około 1 mm linię styku elektrody z tkanką, zaś uszkodzenie może osiągać głębokość 7 mm.
Ablacja z użyciem prądu o częstotliwości radiowej stała się metodą z wyboru leczenia zaburzeń rytmu serca, w tym również migotania przedsionków.