Chroniczny świąd (chronic prurigo) w praktyce lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, ze szczególnym uwzględnieniem świerzbiączki guzkowej — współczesne spojrzenie i leczenie

Streszczenie

Przewlekła świerzbiączka to zapalna choroba skóry, która charakteryzuje się uciążliwymi cyklami swędzenia i drapania, pogarszającymi znacznie samopoczucie i jakość życia pacjentów. Najczęstszym podtypem przewlekłej świerzbiączki jest świerzbiączka guzkowa z obecnymi swędzącymi guzkami na skórze. Patogeneza przewlekłej świerzbiączki związana jest z dysregulacją immunologiczną i nerwową, mediowaną przez cytokiny zapalne oraz neuropeptydy. Ten artykuł przedstawia klasyfikację, patofizjologię, cechy kliniczne i diagnostykę, a także dostępne opcje terapeutyczne leczenia przewlekłej świerzbiączki z uwzględnieniem świerzbiączki guzkowej i nowych obiecujących możliwości terapii. Inf ormacje przedstawione w niniejszym artykule pochodzą między innymi z takich źródeł jak: PubMed, Google Scholar, publikacji dotyczących tego zagadnienia oraz aktualnych badań klinicznych z użyciem następujących kombinacji słów: „chronic prurigo”, „prurigo nodularis”, „new treatments”, „pathophysiology of chronic prurigo”, „epidemiology of chronic prurigo”, „classification of chronic prurigo”. Jedynym lekiem obecnie zatwierdzonym do leczenia świerzbiączki guzkowej w Europie i USA jest dupilumab —inhibitor receptora alfa interleukiny 4 (IL-4Rα), który blokuje sygnalizację popr zez IL-4 i IL-13. W ciągu ostatnich dwóch dekad dokonano wielu osiągnięć w zrozumieniu przewlekłej świerzbiączki: pierwsza terminologia, pierwsze wytyczne i zatwierdzone terapie, jak również pier wsza analiza transkryptomiczna. Obszerny zakres zidentyfikowanych możliwych celów terapeutycznych wpłynął na zainicjowanie wielu badań klinicznych nad nowymi terapiami. Obecnie w różnych fazach klinicznych oceniane są nowe leki.