Leczenie miejscowe w trądziku różowatym

Streszczenie

Trądzik różowaty jest stosunkowo częstą przewlekłą dermatozą, dotyczącą osób w wieku dojrzałym. Charakteryzuje się zaczerwienieniem twarzy, rumieniem, teleangiektazjami, epizodami zapalnymi z grudkami i krostkami i - w ciężkich przypadkach - rhinophymą. Etiopatogeneza choroby jest złożona i nadal nie w pełni wyjaśniona. Ostatnio największą rolę przypisuje się zjawiskom immunologicznym i zaburzeniom naczynioruchowym. Rozpoznanie trądziku różowatego opiera się głównie na kryteriach klinicznych. W pracy przedstawiono aktualny pogląd na temat miejscowego leczenia choroby. W leczeniu miejscowym preferuje się: metronidazol, kwas azelainowy, 10-procentowy sulfacetamid sodu w połączeniu z 5-procentową siarką oraz alternatywną terapię: inhibitory kalcyneuryny, retinoidy, nadtlenek benzoilu, erytromycynę czy klindamycynę. Najlepsze wyniki terapii u pacjentów z trądzikiem różowatym można osiągnąć przez połączenie farmakoterapii z odpowiednią pielęgnacją skóry i unikaniem czynników zaostrzających zmiany skórne.
Forum Medycyny Rodzinnej 2010, tom 4, nr 4, 263-272