Wstęp. Koarktacja aorty (CoA) to wrodzona wada serca definiowana jako zwężenie w okolicy cieśni aorty, klinicznie charakteryzująca się zaburzeniami perfuzji obwodowej w badaniu przedmiotowym. Większość pacjentów, u których rozpoznaje się CoA, stanowią noworodki, a korekcja chirurgiczna jest w tej grupie leczeniem z wyboru. Przezskórne interwencje kardiologiczne stanowią terapię rzadkich przypadków, w których objawy występują dopiero w kolejnych latach życia dziecka. Tętniak aorty, niewydolność serca oraz udar to główne powikłania nieleczonego CoA, co wyjaśnia niski wskaźnik przeżywalności niezdiagnozowanych pacjentów. Opis przypadku. Podczas profilaktycznej kontroli pediatrycznej 5-letniej pacjentki w dobrym stanie ogólnym wykazano szmer nad sercem. Chorą skierowano do kardiologa dziecięcego, ale niestety ze względu na trwającą pandemię choroby koronawirusowej 2019 dostępna była tylko konsultacja telemedyczna, wykluczająca dokładne badanie przedmiotowe. Ostatecznie chorą skierowano na oddział kardiochirurgii dziecięcej w celu pilnej konsultacji. Badanie echokardiograficzne wykazało ciągły, niepulsacyjny przepływ w aorcie brzusznej oraz zwężenie światła aorty zstępującej za lewym przedsionkiem. Angiografia tomografii komputerowej potwierdziła zwężenie światła aorty piersiowej (o długości 55 mm do średnicy 2,5 mm) z towarzyszącym krążeniem obocznym. Ze względu na anatomię zmiany aorty pacjentkę zakwalifikowano do przezskórnej implantacji stent-graftu (Bentley BeGraft^© 9 mm/57 mm) w hybrydowej sali operacyjnej z zapleczem krążenia pozaustrojowego. Wykonano wstępną dylatację aorty do 9 mm, z wyjątkiem obszaru o długości około 6 mm zwężonego do 5,2 mm. Po 2 miesiącach stent-graft ponownie poszerzono, a badanie echokardiograficzne potwierdziło dobry wynik zabiegu (średnica aorty piersiowej na całym odcinku 9 mm). Przebieg pooperacyjny bez powikłań, pacjentkę wypisano do domu i skierowano na kontrolę ambulatoryjną. Wnioski. Rzadko CoA obejmuje nietypowy obszar, wywołując trudne diagnostycznie objawy w warunkach pandemii i ograniczenia dostępności lekarzy specjalistów, szczególnie u starszych pacjentów pediatrycznych obciążonych ryzykiem wystąpienia poważnych powikłań bez wdrożenia odpowiedniego leczenia.