Przewlekłe leczenie przeciwkrzepliwe znajduje zastosowanie w leczeniu i zapobieganiu powikłaniom zakrzepowo-
-zatorowym. Przez wiele lat standardem w doustnej antykoagulacji były leki z grupy antagonistów witaminy K (VKA). Ich stosowanie wiąże się ze zwiększonym ryzykiem powikłań krwotocznych i interakcji z wieloma lekami oraz koniecznością stałego monitorowania parametrów układu krzepnięcia.

W związku z ograniczeniami w terapii VKA, w ciągu ostatnich lat zsyntetyzowano leki przeciwkrzepliwe niebędące antagonistami witaminy (NOAC) — dabigatran, riwaroksaban i apiksaban. Pierwszym lekiem z tej grupy, który został włączony w zakres zalecanych leków przeciwzakrzepowych jest bezpośredni inhibitor trombiny — eteksylan dabigatranu.

Pozytywnym aspektem wprowadzenia leku okazał się brak konieczności monitorowania efektu antykoagulacyjnego dabigatranu w codziennej praktyce lekarskiej z uwagi na krótki okres półtrwania substancji, szerokie okno terapeutyczne oraz stosowanie stałych dawek leku w badaniach klinicznych.

Jednym z działań niepożądanych dabigatranu są poważne, zagrażające życiu krwawienia. Niemniej istotna jest także spotykana często w praktyce klinicznej konieczność szybkiego odwrócenia przeciwkrzepliwego działania dabigatranu u chorych wymagających pilnej interwencji chirurgicznej lub zahamowania krwawienia po ciężkich urazach. Konieczne jest zatem opracowanie skutecznego antidotum, które mogłoby specyficznie i szybko odwracać efekt  antykoagulacyjny leku.

Niniejsza praca przedstawia trudności w monitorowaniu działania eteksylanu dabigatranu, problemy kliniczne spotykane u pacjentów leczonych tym lekiem. Przedstawiono także wyniki prospektywnego badania kohortowego RE-VERSE AD (Reversal Effects of Idarucizumab on Active Dabigatran), w którym badano skuteczność i bezpieczeństwo idarucizumabu — swoistego antidotum dla leku — w odwracaniu przeciwkrzepliwego działania dabigatranu u pacjentów z poważnym krwawieniem lub u chorych wymagających pilnej interwencji chirurgicznej.