Wstęp. Celem doświadczenia było zbadanie zależności obszaru zawału (IA) od temperatury wewnętrznej szczurów oraz określenie, czy łagodna hipotermia zastosowana podczas niedokrwienia i reperfuzji działa kardioprotekcyjne. Materiały i metody. Badanie przeprowadzono in vivo na sercach szczurzych. Zawał serca wywoływano poprzez 30-minutowe zamknięcie gałęzi przedniej zstępującej (LAD), po czym następowała 60-minutowa reperfuzja. Trzynaście szczurów przydzielono do grup zależnie od wewnętrznej temperatury ciała (t) ≤ 35,5°C (n = 5), 35,6 ≥ t ≥ 37,5°C (n = 4) oraz t ≥ 37,6°C (n = 4). Pożądaną temperaturę wewnętrzną osiągano podczas czynności poprzedzających rozpoczęcie niedokrwienia. Obecność zawału i jego rozmiar oceniano planimetrycznie. Obszar blizny zawałowej określano jako procent obszaru zagrożonego martwicą (RA). Wyniki. Występowanie blizny zawałowej w ocenie planimetrycznej w grupach zwierząt z temperaturą ≥ 35,6°C było znacząco wyższe (p < 0,01) niż w grupie z temperaturą ≤ 35,5ºC. Wykazano istotną statystycznie pozytywną korelację (r = 0,787; p < 0,01) między IA/RA a wewnętrzną temperaturą ciała szczurów. Wnioski. Nawet niewielkie obniżenie temperatury ciała podczas niedokrwienia i reperfuzji wydaje się korzystne dla zmniejszenia uszkodzenia miokardium. Co więcej, zastosowanie hipotermii ≤ 35,5ºC podczas niedokrwienia i reperfuzji pozwala w pełni zapobiec wystąpieniu obszaru martwicy w sercach szczurzych. Autorzy niniejszej pracy wierzą, że istnieje duża potrzeba poszerzenia badań na temat hipotermii, tak aby metoda ta mogła ostatecznie znaleźć zastosowanie u chorych z ostrym zespołem wieńcowym. Słowa kluczowe: zawał serca w uniesieniem odcinka ST, temperatura ciała, kardioprotekcja