Wstęp. Koarktacja aorty jest wrodzoną wadą serca definiowaną jako zwężenie aorty w okolicy cieśni. Wada ta może współwystępować z innymi anomaliami, stanowiąc przedmiot dyskusji nad wyborem optymalnej terapii. Krytyczna koarktacja aorty z hipoplazją aorty o anatomii tak zwanej sylwetki byka (ang. bovine trunk) to jedna z trudniejszych postaci wady, w której pień ramienno-głowowy i lewa tętnica szyjna odchodzą wspólnie, początkowo jak wspólne naczynie w kontynuacji aorty wstępującej. Zależnie od odległości aorty wstępującej od cieśni i aorty zstępującej podejmowane są decyzje o sposobie leczenia, z uwzględnieniem postępowania typowego dla hipoplastycznego łuku aorty. Materiał i metody.  Objawy kliniczne pacjentów w okresie noworodkowym obejmują osłabienie lub całkowity brak tętna udowego, bladość, apatię, duszność oraz objawy hipoperfuzji obwodowej z postępującym obrzękiem płuc i kwasicą. W diagnostyce stosuje się przede wszystkim echokardiografię, natomiast rezonans magnetyczny i tomografia komputerowa pozwalają na szczegółowe obrazowanie układu naczyń krążenia obocznego. Najważniejszymi zagadnieniami diagnostycznymi są anatomia wady, towarzyszące jej nasilenie zwężenia cieśni aorty i jego efekt hemodynamiczny. Postępowanie zachowawcze jest ukierunkowane na utrzymanie drożności przewodu tętniczego poprzez infuzje prostaglandyny E1 oraz balansu między oporami obwodowego przepływu systemowego i płucnego. Rekomendowanym leczeniem z wyboru pozostaje wczesna kardiochirurgiczna korekcja wady łuku aorty. Metoda plastyki łuku aorty z zachowaniem przewodowego przepływu systemowego zakłada resekcję koarktacji wraz ze zwężeniem cieśni i proksymalnego zespolenia metodą koniec-do-boku, z odtworzeniem dopływu do lewej tętnicy podobojczykowej z wykorzystaniem hipoplastycznego dystalnego odcinka łuku aorty. Operację wykonuje się z dostępu przez lewostronną tylno-boczną torakotomię, bez zastosowania krążenia pozaustrojowego. Wnioski. Warunkiem kwalifikacji noworodka do proponowanej procedury jest szczegółowa ocena anatomii wad łuku aorty, ze zwróceniem szczególnej uwagi na pomiar odległości między aortą wstępującą i okolicą połączenia przewodu tętniczego z aortą zstępującą. Podstawowa zaleta tej techniki to możliwość jej wykonania bez zastosowania krążenia pozaustrojowego, z dostępu bocznego, w granicach i z wykorzystaniem zdrowych, własnych tkanek pacjenta.