Jak w codziennej praktyce kardiologicznej interpretować wyniki badania spiroergometrycznego u pacjentów z niewydolnością serca

Streszczenie

Badanie spiroergometryczne, inaczej sercowo-płucny test wysiłkowy (CPX), ma szerokie zastosowanie w ocenie czynnościowe u pacjentów z niewydolnością serca (HF) — zarówno skurczową, jak i rozkurczową. Jest przydatne w stratyfikacji ryzyka i ocenie stopnia zaawansowania choroby oraz odpowiedzi na stosowane leczenie i interwencje w tejgrupie pacjentów. Pozwala ocenić fizjologiczną odpowiedź na wysiłek fizyczny oraz zidentyfikować nieprawidłowości, które nie występują w spoczynku. Główne parametry oceniane podczas CPX o znaczeniu prognostycznym w grupie pacjentów z HF to szczytowe pochłanianie tlenu (VO₂peak), ekwiwalent wentylacyjny dla dwutlenku węgla (VE/VCO₂slope), współczynnik wymiany oddechowej (RER), ciśnienie parcjalne dwutlenku węgla w powietrzu końcowowydechowym (PETCO2) oraz obecność nieprawidłowej oscylacji wentylacji podczas wysiłku (EOV). Sercowo-płucny test wysiłkowy jest najbardziej obiektywną metodą oceny wydolności wysiłkowej. Dostarczając tak wartościowych informacji, wydaje się kluczowym badaniem w ocenie stopnia zaawansowania niewydolności serca, ocenie postępu choroby oraz może ułatwić lekarzom podejmowanie decyzji terapeutycznych, takich jak na przykład kwalifikacja chorych do transplantacji serca. Ułatwia także zaplanowanie treningu fizycznego i rehabilitacji kardiologicznej w tej grupie chorych.