Determinanty zapalenia mięśnia sercowego u młodych dorosłych — 3-letnie doświadczenia jednego ośrodka

Streszczenie

Wstęp. Zapalenie mięśnia sercowego jest często wyzwaniem diagnostycznym ze względu na niejednoznaczny obrazkliniczny. Ta zapalna choroba mięśnia sercowego powinna być rozpoznawana na podstawie określonych kryteriów klinicznych, laboratoryjnych i wyników badań obrazowych.

Materiał i metody. Do badania włączano kolejnych chorych w wieku 18–40 lat, kierowanych na szpitalny oddział ratunkowy z rozpoznaniem ostrego zespołu wieńcowego (ACS) w okresie od 1 stycznia 2011 roku do 31 grudnia 2013 roku. Obok szczegółowego wywiadu chorobowego u każdego pacjenta oznaczano laboratoryjne markery uszkodzenia mięśnia sercowego i wykładniki stanu zapalnego oraz wykonywano elektrokardiografię (EKG) i echokardiografię (UKG). U wszystkich chorych wykonano angiografię naczyń wieńcowych. Rozpoznania zapalenia mięśnia sercowego dokonywano z wykluczenia, na podstawie charakterystycznego wywiadu, objawów klinicznych, zmian w obrazach EKG i UKG oraz wyników badań laboratoryjnych, przy prawidłowym wyniku koronarografii.

Wyniki. Osoby z zapalenia mięśnia sercowego były znamiennie statystycznie młodsze (mediana wieku [Me] = 30,5; zakres międzykwartylowy [IQR] 20,5–32) niż chorzy z ACS (Me = 39; IQR 35–39,5) (p = 0,001). Wszyscy młodzi dorośli z rozpoznanym zapalenia mięśnia sercowego w ostatnich 4 tygodniach przebyli infekcję, najczęściej dróg oddechowych. Był to najsilniejszy determinant zapalenia mięśnia sercowego (iloraz czans [OR] = 113,7; 95-proc. przedział ufności [CI] 5,64–2289,7; p < 0,001). Czas trwania infekcji wynosił 4 (IQR 3,5–7) dni. Osoby z zapaleniem mięśnia sercowego cechowały się ponadto częstszym występowaniem gorączki w wywiadzie (OR = 17,22; 95% CI 0,9–330,5; p = 0,06), większą liczbą leukocytów w morfologii krwi obwodowej (Me = 9,95; IQR 8,3–11,95 v. Me = 8,2; IQR 6,4–10,32; p = 0,07) oraz podwyższonym stężeniem wysokoczułego białka C-reaktywnego (OR = 29,3; 95% CI 1,14–748,6; p = 0,04). Osoby z ACS cechowała znamiennie gorsza frakcja wyrzutowa lewej komory (Me = 60; IQR 60–65 v. Me = 55; IQR 50–55; p = 0,001), jednak nie przekładało się to na różnicę między grupami pod względem odsetka osób z obniżoną poniżej 50% funkcją (OR = 0,34; 95% CI 0,03–4,2; p = 0,8). Obciążenie klasycznymi czynnikami ryzyka sercowo-naczyniowego nie różniło się między grupami, z wyjątkiem dyslipidemii, która u osób z zapaleniem mięśnia sercowego występowała znacznie rzadziej (OR = 0,03; 95% CI 0,003–0,3; p = 0,002).

Wnioski. U młodych osób dorosłych czynnikami różnicującymi przyczynę stenokardii są infekcja w wywiadzie, podwyższone parametry stanu zapalnego oraz obecność dyslipidemii.