Tętniak rzekomy jako powikłanie kaniulacji tętnicy udowej — rozpoznanie, prognozowanie przebiegu i leczenie

Streszczenie

Wstęp: Tętniak rzekomy (TR) jest istotnym powikłaniem kaniulacji tętnicy udowej wykonywanej w związku z koronarografią lub zabiegami stosowanymi w kardiologii interwencyjnej. Występuje on po 1,2–9% kaniulacji. Większość TR zamyka się samoistnie lub pod wpływem przedłużonego ucisku, a tylko kilkanaście procent wymaga leczenia chirurgicznego. Celem pracy była identyfikacja ultrasonograficznych cech TR jako wskaźników złego rokowania odnośnie możliwości jego samoistnego zamknięcia.
Materiał i metody: Spośród 98 pacjentów skierowanych do Pracowni Przepływów IK w ciągu około półtora roku z podejrzeniem powikłań po kaniulacji, TR rozpoznano u 51 pacjentów, a u 11 - przetokę tętniczo-żylną. Leczenie operacyjne zastosowano u 9 pacjentów z TR (17%).
Wyniki: Spośród kilku ocenianych parametrów ultrasonograficznych charakteryzujących TR jedynie brak podatności na ucisk i niski stopień wykrzepiania, a także lokalizacja wrót w obrębie tętnicy udowej głębokiej lub biodrowej zewnętrznej okazały się czynnikami wskazującymi na konieczność leczenia chirurgicznego. Wśród pacjentów z rozpoznaniem przetoki tętniczo-żylnej 2 operowano, u pozostałych 9 osób z niewielkimi przetokami stwierdzono ich utrzymywanie w obserwacji odległej (po roku).
Wnioski: Większość TR nie wymaga leczenia operacyjnego i ulega zamknięciu pod wpływem przedłużonego ucisku lub samoistnie. Spośród ocenianych w USG parametrów TR czynnikami złego rokowania dotyczącego możliwości jego samoistnego zamknięcia były: niepodatność na ucisk, brak tendencji do wykrzepiania TR oraz lokalizacja wrót w tętnicy głębokiej uda lub tętnicy biodrowej zewnętrznej. Przetoki tętniczo-żylne nie wykazują tendencji do samoistnego zamykania się. (Folia Cardiol. 2003; 10: 213–217)