Wpływ wyjściowego przepływu w tętnicy odpowiedzialnej za zawał na wyniki leczenia chorych z ostrym zawałem serca, u których zastosowano streptokinazę przed angioplastyką wieńcową

Streszczenie

Wstęp: Podstawą każdej reperfuzyjnej terapii w ostrym zawale serca jest jak najwcześniejsze pełne przywrócenie przepływu krwi w tętnicy dozawałowej (IRA), gdyż tylko w ten sposób można poprawić wyniki bezpośrednie i odległe. Wykonywanie angioplastyki wieńcowej (PCI) po terapii trombolitycznej jest od lat kontrowersyjną metodą leczenia. Celem pracy była ocena wpływu stopnia drożności IRA po leczeniu trombolitycznym na wyniki angioplastyki i wybrane parametry przebiegu wewnątrzszpitalnego u chorych z zawałem serca.
Materiał i metody: Analizie poddano kolejnych 332 chorych z zawałem serca niepowikłanym wstrząsem kardiogennym (średni wiek - 55,9 ± 10,6 lat, w tym 77% mężczyzn), leczonych od stycznia 1998 r. do czerwca 2002 r., u których wykonano zabieg PCI poprzedzony leczeniem streptokinazą. Zalecano podanie streptokinazy w szpitalach kierujących, jeżeli przewidywany czas transportu przekraczał 60 minut.
Wyniki: Skuteczność zabiegu angioplastyki istotnie wzrastała u chorych z wyjściowo drożną tętnicą dozawałową, sięgając 99% u chorych z wyjściowym przepływem TIMI 3 (p = 0,0088). U 87% chorych z wyjściowo zamkniętą tętnicą zabieg angioplastyki pozwolił w pełni udrożnić naczynie. Tylko u 1 chorego z wyjściowym przepływem TIMI 3 zabieg angioplastyki pogorszył przepływ do TIMI 2. Częstość powikłań, jak również śmiertelność wewnątrzszpitalna, nie różniły się istotnie w badanych grupach.
Wnioski: Połączenie leczenia streptokinazą i zabiegu angioplastyki u chorych transportowanych do ośrodka referencyjnego wiąże się z wysokim końcowym odsetkiem drożnych tętnic i może być skuteczną metodą leczenia zawału serca. Angioplastyka u chorych z drożną tętnicą wieńcową, po leczeniu streptokinazą, nie pogarsza wyników leczenia. (Folia Cardiol. 2003; 10: 467–474)