Tom 11, Nr 3 (2004)
Praca badawcza (oryginalna)
Opublikowany online: 2004-03-15
Wyświetlenia strony
459
Wyświetlenia/pobrania artykułu
678
Wpływ zmian trybu stymulacji serca (VDD, VVI) na dyspersję załamka P u osób z dysfunkcją mięśnia lewej komory w przebiegu choroby niedokrwiennej serca
Folia Cardiologica Excerpta 2004;11(3):161-168.
Streszczenie
Wstęp: Celem niniejszej pracy była ocena wpływu rodzaju stymulacji (VDD,
VVI) na dyspersję czasu trwania załamka P u osób z niską frakcją wyrzutową (EF).
Stanowi ona kontynuację wcześniej opublikowanych badań tego stanu u chorych z
prawidłową EF (> 50%).
Materiał i metody: Analizą objęto kolejnych 11 pacjentów (4 kobiety, 7 mężczyzn, w wieku 59–72 lat, śr. 66,2 ± 4,9 roku) z niską EF (< 45%). Chorzy byli zależni od stymulatora typu VDD i u wszystkich rozpoznano chorobę niedokrwienną serca. Podobnie jak w poprzedniej pracy, w trybie VDD i po przeprogramowaniu na VVI wykonywano pomiary wielkości przedsionków w badaniu echokardiograficznym. Następnie po 20-minutowym odpoczynku zapisywano jednocześnie 12 odprowadzeń EKG. Dokonywano pomiarów szerokości załamka P i jego dyspersji (Pmax , Pmin , Pdysp ) w stymulacji VDD i VVI u tego samego chorego.
Wyniki: W stymulacji VVI rejestrowano wzrost częstości rytmu przedsionków z 74,9 do 89,8/min (p< 0,001), wydłużenie Pmax z 111,8 do 130,9 ms (p < 0,001), skrócenie Pmin z 72,7 do 65,9 ms (p < 0,01), wzrost Pdysp z 40,1 do 66,8 ms (p < 0,001). Ponadto wymiary przedsionków uległy powiększeniu. Pdysp wyraźnie dodatnio korelowała z Pmax i ujemnie z Pmin. Nie stwierdzono zależności między Pdysp a powiększeniem obu przedsionków.
Wnioski: Obniżona frakcja wyrzutowa lewej komory nasila niekorzystny wpływ stymulacji komorowej VVI na dyspersję czasu trwania załamka P. (Folia Cardiol. 2004; 11: 161–168)
Materiał i metody: Analizą objęto kolejnych 11 pacjentów (4 kobiety, 7 mężczyzn, w wieku 59–72 lat, śr. 66,2 ± 4,9 roku) z niską EF (< 45%). Chorzy byli zależni od stymulatora typu VDD i u wszystkich rozpoznano chorobę niedokrwienną serca. Podobnie jak w poprzedniej pracy, w trybie VDD i po przeprogramowaniu na VVI wykonywano pomiary wielkości przedsionków w badaniu echokardiograficznym. Następnie po 20-minutowym odpoczynku zapisywano jednocześnie 12 odprowadzeń EKG. Dokonywano pomiarów szerokości załamka P i jego dyspersji (Pmax , Pmin , Pdysp ) w stymulacji VDD i VVI u tego samego chorego.
Wyniki: W stymulacji VVI rejestrowano wzrost częstości rytmu przedsionków z 74,9 do 89,8/min (p< 0,001), wydłużenie Pmax z 111,8 do 130,9 ms (p < 0,001), skrócenie Pmin z 72,7 do 65,9 ms (p < 0,01), wzrost Pdysp z 40,1 do 66,8 ms (p < 0,001). Ponadto wymiary przedsionków uległy powiększeniu. Pdysp wyraźnie dodatnio korelowała z Pmax i ujemnie z Pmin. Nie stwierdzono zależności między Pdysp a powiększeniem obu przedsionków.
Wnioski: Obniżona frakcja wyrzutowa lewej komory nasila niekorzystny wpływ stymulacji komorowej VVI na dyspersję czasu trwania załamka P. (Folia Cardiol. 2004; 11: 161–168)
Słowa kluczowe: VDD i VVIdyspersja załamka Pniska frakcja wyrzutowa
