Tom 12, Nr 8 (2005)
Praca badawcza (oryginalna)
Opublikowany online: 2005-08-01
Leczenie interwencyjne zawału serca u pacjentów z chorobą wielonaczyniową — angioplastyka tylko tętnicy odpowiedzialnej za zawał czy interwencja wielonaczyniowa?
Folia Cardiologica Excerpta 2005;12(8):554-560.
Streszczenie
Wstęp: W ostatnich latach potwierdzono wysoką skuteczność pierwotnej angioplastyki wieńcowej
jako metody reperfuzji w zawale serca z uniesieniem odcinka ST. Choć u około połowy
z badanych pacjentów stwierdza się obecność choroby wielonaczyniowej, uznaną metodą leczenia
jest zabieg ograniczony wyłącznie do tętnicy odpowiedzialnej za zawał (IRA). Celem niniejszej
pracy jest ocena skuteczności angioplastyki wielonaczyniowej w ostrej fazie zawału.
Materiał i metody: Z grupy 540 kolejnych pacjentów z chorobą wielonaczyniową, leczonych metodą pierwotnej angioplastyki, wydzielono 469 chorych, u których zabieg ograniczał się tylko do udrożnienia IRA (grupa SV) oraz 71 pacjentów, u których wykonano angioplastykę wielonaczyniową (grupa MV). Oceniono skuteczność bezpośrednią zabiegu oraz występowanie ważnych niekorzystnych zdarzeń sercowych w okresie szpitalnym (po 30 dniach oraz 12 miesiącach).
Wyniki: W grupie MV częściej stwierdzono zawał serca ściany przedniej (74,6% vs. 42,2%; p < 0,001) i nieco częściej objawy wstrząsu kardiogennego (12,7% vs. 7,7%; p = 0,2). Skuteczność bezpośrednia zabiegów była wysoka i nie różnicowała istotnie obu grup. W trakcie hospitalizacji współwystępowanie zgonu i dorzutu zawału było częstsze w grupie MV (15,5% vs. 7,7%; p = 0,04). Zarówno w obserwacji 30-dniowej, jak i w odległym badaniu także zaznaczyła się tendencja w kierunku większej częstości zgonów oraz zawałów serca w tej grupie. Z kolei pacjenci z grupy SV byli narażeni na większą liczbę kolejnych interwencji dotyczących głównie innych naczyń, a nie tętnicy odpowiedzialnej za zawał.
Wnioski: Zastosowanie angioplastyki wielonaczyniowej w zawale serca nie przynosi korzyści w postaci zmniejszenia ryzyka zgonu i dorzutu zawału, jednak w obserwacji odległej tych pacjentów rzadziej poddaje się kolejnym interwencjom wieńcowym w porównaniu z chorymi leczonymi angioplastyką ograniczoną wyłącznie do IRA.
Materiał i metody: Z grupy 540 kolejnych pacjentów z chorobą wielonaczyniową, leczonych metodą pierwotnej angioplastyki, wydzielono 469 chorych, u których zabieg ograniczał się tylko do udrożnienia IRA (grupa SV) oraz 71 pacjentów, u których wykonano angioplastykę wielonaczyniową (grupa MV). Oceniono skuteczność bezpośrednią zabiegu oraz występowanie ważnych niekorzystnych zdarzeń sercowych w okresie szpitalnym (po 30 dniach oraz 12 miesiącach).
Wyniki: W grupie MV częściej stwierdzono zawał serca ściany przedniej (74,6% vs. 42,2%; p < 0,001) i nieco częściej objawy wstrząsu kardiogennego (12,7% vs. 7,7%; p = 0,2). Skuteczność bezpośrednia zabiegów była wysoka i nie różnicowała istotnie obu grup. W trakcie hospitalizacji współwystępowanie zgonu i dorzutu zawału było częstsze w grupie MV (15,5% vs. 7,7%; p = 0,04). Zarówno w obserwacji 30-dniowej, jak i w odległym badaniu także zaznaczyła się tendencja w kierunku większej częstości zgonów oraz zawałów serca w tej grupie. Z kolei pacjenci z grupy SV byli narażeni na większą liczbę kolejnych interwencji dotyczących głównie innych naczyń, a nie tętnicy odpowiedzialnej za zawał.
Wnioski: Zastosowanie angioplastyki wielonaczyniowej w zawale serca nie przynosi korzyści w postaci zmniejszenia ryzyka zgonu i dorzutu zawału, jednak w obserwacji odległej tych pacjentów rzadziej poddaje się kolejnym interwencjom wieńcowym w porównaniu z chorymi leczonymi angioplastyką ograniczoną wyłącznie do IRA.
Słowa kluczowe: zawał sercaangioplastyka pierwotnachoroba wielonaczyniowa