Wpływ treningu fizycznego na funkcję rozkurczową lewej komory serca i jej związek z wydolnością fizyczną u pacjentów po zawale serca

Streszczenie

Wstęp: Celem badania była ocena wpływu treningu fizycznego na funkcję rozkurczową lewej komory serca (LVDF) oraz określenie, czy wartość LVDF mogłaby stanowić czynnik predykcyjny poprawy wydolności fizycznej (EC) u pacjentów po zawale serca.
Metody: Czterdziestu ośmiu mężczyzn w wieku 56,4 ± 7,2 roku z zachowaną funkcją skurczową (LVSF) i łagodną dysfunkcją rozkurczową lewej komory serca (iloraz prędkości wczesnego napływu mitralnego i prędkości wczesnorozkurczowej pierścienia mitralnego E/E’ > 8 jako średnia prędkości mierzonych w części przegrodowej i bocznej pierścienia mitralnego) przypisano do grupy trenowanej (n = 32) lub kontrolnej (n = 16). Przed badaniem i na końcu badania u wszystkich chorych wykonano test ergospirometryczny i badanie echokardiograficzne z wykorzystaniem obrazowania metodą dopplera tkankowego (TDI).
Wyniki: Po 4,5-miesięcznym programie treningowym maksymalne zużycie tlenu istotnie wzrosło w grupie trenowanej (26,66 ± 3,88 v. 28,79 ± 5,00 ml/kg/min, p < 0,0001). Wartości ilorazu E/E’ ustalone na podstawie badania TDI nie zmieniły się po zakończeniu programu treningowego. Po podzieleniu grupy trenowanej według wartości ilorazu przegrodowej E/E’s > 10 i < 10 oraz bocznej części pierścienia zastawki mitralnej E/E’l > 8 i < 8 wydolność fizyczna istotnie się poprawiła jedynie u pacjentów z E/E’s < 10 i E/E’l < 8.
Wnioski: Tylko w grupie trenowanej 4,5-miesięczny program treningowy u pacjentów po zawale serca z zachowaną LVSF i łagodną dysfunkcją rozkurczową lewej komory serca przyczynił się do poprawy wydolności fizycznej. Funkcja rozkurczowa nie zmieniła się istotnie. Poprawa wydolności fizycznej była istotnie większa u pacjentów z lepszą LVDF mierzoną za pomocą TDI.
(Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 4: 170-177)