Tom 5, Nr 4 (2010)
Artykuł przeglądowy
Opublikowany online: 2010-09-16
Statyny w praktyce klinicznej - komu? jaka?
Folia Cardiologica Excerpta 2010;5(4):196-205.
Streszczenie
Hiperlipidemia stanowi schorzenie często bezobjawowe, jednak o niezaprzeczalnym znaczeniu
w etiopatogenezie jawnej klinicznie choroby wieńcowej lub choroby tętnic obwodowych. Lekami
z wyboru w terapii mającej na celu normalizację stężenia cholesterolu frakcji LDL oraz
zmniejszenie chorobowości i śmiertelności sercowo-naczyniowej są statyny. Stanowią one grupę
inhibitorów reduktazy HMG-CoA, głównego enzymu szlaku syntezy cholesterolu, prowadząc
do zwiększenia liczby receptorów dla LDL, a tym samym spadku jego stężenia w osoczu. Pod
koniec XX wieku statyny powszechnie wprowadzono do praktyki klinicznej. Mimo że wszystkie
obniżają stężenie cholesterolu, to nie wszystkie jednak mają taki sam profil farmakologiczny,
a co ważniejsze - kliniczny. Efektywność leczenia tą grupą leków była przedmiotem wielu
badań klinicznych. W niektórych z nich, określanych obecnie jako przełomowe, dokładnie
sprecyzowano docelowe grupy pacjentów, które mogą osiągnąć największe korzyści ze stosowanej
terapii. W niniejszym artykule przedstawiono analizę głównych statyn (atorwastatyna,
simwastatyna, rosuwastatyna) stosowanych w praktyce klinicznej ze szczególnym odniesieniem
do prewencji pierwotnej (czynniki ryzyka) i wtórnej (stabilna choroba niedokrwienna
serca i ostre zespoły wieńcowe). Wspomniano również o leczeniu skojarzonym w przypadkach,
gdy osiągnięcie docelowego stężenia cholesterolu frakcji LDL, na podstawie monoterapii statyną,
nie jest możliwe.
(Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 4: 196–205)
(Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 4: 196–205)
Słowa kluczowe: statynyprewencja pierwtona i wtórnaprzełomowe badania kliniczneefekty terapii statynamiterapia skojarzona